သမၼာတရားကို လူတစ္ဦးမည္မွ်နားလည္သည္ျဖစ္ေစ၊ တာဝန္မည္မွ်ကို ျဖည့္ဆည္းၿပီးျဖစ္ပါေစ၊ ထိုတာဝန္မ်ားကို ျဖည့္ဆည္းစဥ္တြင္ မည္မွ် ေတြ႕ႀကဳံရၿပီးျဖစ္ပါေစ၊ လူတစ္ဦး၏ ဝိညာဥ္ရင့္က်က္မႈသည္ မည္မွ်ႀကီးမားပါေစ သို႔မဟုတ္ မည္မွ် ေသးငယ္ပါေစ၊ သို႔မဟုတ္ လူတစ္ဦးသည္ မည္ကဲ့သို႔ေသာ ပတ္ဝန္းက်င္မ်ိဳးတြင္ ရွိေနပါေစ၊ မရွိမျဖစ္ အရာတစ္ခုမွာ မိမိလုပ္သမွ်တိုင္းတြင္၊ ဘုရားသခင္ကို အားကိုးၿပီး ဘုရားသခင္အေပၚ မွီခိုရမည္ျဖစ္သည္။ ဤသည္မွာ အႀကီးမားဆုံးေသာ ဉာဏ္ပညာအမ်ိဳးအစား ျဖစ္၏။ ဤသည္ကို အႀကီးမားဆုံးေသာ ဉာဏ္ပညာျဖစ္သည္ဟု အဘယ့္ေၾကာင့္ ငါဆိုရသနည္း။ လူတစ္ဦးက သမၼာတရားမ်ားစြာကို နားလည္လာၿပီးေသာ္လည္း၊ ဘုရားသခင္အေပၚ သူမမွီခိုလွ်င္ ယင္းက အလုပ္ျဖစ္လိမ့္မည္ေလာ။ အခ်ိန္အနည္းငယ္ၾကာ ဘုရားသခင္ကို ယုံၾကည္လ်က္ရွိၿပီးေနာက္တြင္၊ လူအခ်ိဳ႕သည္ သမၼာတရားအခ်ိဳ႕ကို သိနားလည္လာၾကၿပီး စမ္းသပ္မႈအနည္းငယ္ကို ႀကဳံၾကရၿပီးျဖစ္သည္။ လက္ေတြ႕က်ေသာ အေတြ႕အႀကဳံအခ်ိဳ႕ သူတို႔ ရရွိေကာင္းရရွိၿပီးျဖစ္ႏိုင္ေသာ္လည္း၊ ဘုရားသခင္ကို မွီခိုရန္ သူတို႔မသိၾကသကဲ့သို႔၊ ဘုရားသခင္ကို မည္သို႔အားကိုးၿပီး သူ႔အေပၚ မည္သို႔မွီခိုရမည္ကို သူတို႔ နားမလည္ၾကေခ်။ ထိုသို႔ေသာ လူတို႔သည္ ဉာဏ္ပညာကို ပိုင္ဆိုင္ၾကပါသေလာ။ ၎တို႔သည္ အမိုက္မဲဆုံးေသာ လူမ်ားျဖစ္ၾကၿပီး၊ မိမိတို႔ကိုယ္ကိုယ္ ေတာ္သည္ဟု ထင္ၾကသည့္ အတန္းစား ျဖစ္သည္၊ ဘုရားသခင္ကို သူတို႔ မေၾကာက္႐ြံ႕သကဲ့သို႔ မေကာင္းမႈကို မေရွာင္ၾကဥ္ၾကေခ်။ လူအခ်ိဳ႕က၊ “မ်ားစြာေသာ သမၼာတရားမ်ားကို ငါ နားလည္ၿပီး သမၼာတရား စစ္မွန္မႈကို ပိုင္ဆိုင္၏။ ကိုယ္က်င့္တရားေကာင္းသည့္ ပုံစံျဖင့္ အမႈအရာမ်ားကိုသာ လုပ္ေဆာင္ျခင္းသည္ အဆင္ေျပသည္။ ဘုရားသခင္ကို ငါ သစၥာရွိၿပီး သူ႔ထံ မည္သို႔ တိုးဝင္ခ်ဥ္းကပ္ရမည္ကို ငါသိ၏။ သမၼာတရားအေပၚ ငါ မွီခိုသည္မွာ လုံေလာက္သည္ မဟုတ္ေလာ”ဟု ေျပာဆိုၾကသည္။ အယူဝါဒအရ ေျပာရပါက၊ “သမၼာတရားအေပၚ မွီခိုျခင္း”သည္ ေကာင္းေကာင္း အလုပ္ျဖစ္ေပ၏။ သို႔ေသာ္ သမၼာတရားက မည္သည့္အရာျဖစ္သည္ သို႔မဟုတ္ သမၼာတရား အေျခခံသေဘာတရားမ်ားက မည္သည့္အရာျဖစ္သည္တို႔ကို လူတို႔ မသိၾကသည့္ အခ်ိန္မ်ားစြာႏွင့္ အေျခအေနမ်ားစြာ ရွိေလသည္။ လက္ေတြ႕က်သည့္ အေတြ႕အႀကဳံမ်ားရွိသူအားလုံးက ဤအရာကိုသိၾက၏။ ဥပမာ ျပႆနာအခ်ိဳ႕ကို သင္ ႀကဳံရသည့္အခါ၊ ဤကိစၥရပ္ႏွင့္ ဆီေလ်ာ္ေသာ သမၼာတရားကို မည္သို႔ လက္ေတြ႕လုပ္ေဆာင္သင့္သည္ သို႔မဟုတ္ မည္သို႔ အသုံးျပဳသင့္သည္ကို သင္ သိေကာင္းသိမည္မဟုတ္ေပ။ ဤသို႔ေသာ အခ်ိန္မ်ားတြင္ သင္ မည္သည့္အရာကို လုပ္ေဆာင္သင့္ပါသနည္း။ လက္ေတြ႕က်သည့္ အေတြ႕အႀကဳံ မည္မွ် သင္၌ရွိပါေစ၊ အေျခအေနအားလုံးတြင္ သမၼာတရားကို သင္ မပိုင္ဆိုင္ႏိုင္ေခ်။ ဘုရားသခင္ကို ႏွစ္ေပါင္းမည္မွ် သင္ ယုံၾကည္ၿပီးပါေစ၊ အမႈအရာမ်ားကို မည္မွ် သင္ ေတြ႕ႀကဳံၿပီးပါေစ၊ ၿပီးလွ်င္ မည္မွ် ျပဳျပင္ျခင္း၊ ကိုင္တြယ္ေျဖရွင္းျခင္း သို႔မဟုတ္ ဆုံးမပဲ့ျပင္ျခင္းတို႔ကို သင္ ေတြ႕ႀကဳံၿပီးပါေစ၊ သင္သည္ သမၼာတရား၏ အရင္းအျမစ္ ျဖစ္ပါသေလာ။ လူအခ်ိဳ႕က၊ “ႏႈတ္ကပတ္ေတာ္သည္ လူ႔ဇာတိ၌ ေပၚလာ၏ စာအုပ္ထဲက ထိုလူသိမ်ားသည့္ မိန႔္ႁမြက္ခ်က္မ်ားႏွင့္ စာပိုဒ္မ်ားအားလုံးကို ငါ အလြတ္ရ၏။ ဘုရားသခင္အေပၚ ငါ မွီခိုစရာ မလို၊ သို႔မဟုတ္ သူ႔ကို ၾကည္ညိဳေလးစားစရာမလို။ အခ်ိန္ေရာက္လာသည့္အခါ၊ ဘုရားသခင္၏ ဤႏႈတ္ကပတ္ေတာ္မ်ားအေပၚ မွီခိုျခင္းအားျဖင့္သာ ငါ အဆင္ေျပလိမ့္မည္” ဟု ေျပာၾကသည္။ သင္ အလြတ္က်က္မွတ္ၿပီးသည့္ စကားမ်ားမွာ တည္ၿငိမ္ေသာ္လည္း၊ သင္ ႀကဳံရသည့္ ပတ္ဝန္းက်င္မ်ားအျပင္ သင္၏ အေျခအေနမ်ားသည္ ေ႐ြ႕လ်ား ေျပာင္းလဲ၏။ စကားလုံးမ်ား၏ တိုက္႐ိုက္အဓိပၸာယ္ကို သေဘာေပါက္ျခင္းႏွင့္ ဝိညာဥ္ေရးရာ အယူဝါဒမ်ားစြာအေၾကာင္း ေျပာဆိုျခင္းတို႔သည္ ဘုရားသခင္၏ အလိုကို အေျခအေနတိုင္း၌ သိနားလည္ျခင္းႏွင့္ ညီမွ်ဖို႔ေနေနသာသာ၊ သမၼာတရားကို သိနားလည္ျခင္းႏွင့္ပင္ မညီမွ်ေပ။ ထို႔ေၾကာင့္၊ ဤေနရာတြင္ သင္ယူရမည့္ အလြန္အေရးႀကီးေသာ သင္ခန္းစာတစ္ခု ရွိ၏။ ယင္းမွာ လူတို႔သည္ အရာခပ္သိမ္းတြင္ ဘုရားသခင္ကို အားကိုးဖို႔လိုအပ္ၿပီး ထိုသို႔လုပ္ေဆာင္ျခင္းအားျဖင့္၊ ၎တို႔သည္ ဘုရားသခင္အေပၚ အားထားမႈ ရရွိႏိုင္သည္။ ဘုရားသခင္အေပၚ အားထားျခင္း အားျဖင့္သာလွ်င္ ၎တို႔သည္ လိုက္ေလွ်ာက္ရမည့္ လမ္းေၾကာင္းတစ္ခု ရွိေလသည္။ သို႔မဟုတ္လွ်င္ တစ္စုံတစ္ရာကို မွန္မွန္ကန္ကန္ႏွင့္ သမၼာတရား အေျခခံသေဘာတရားမ်ားႏွင့္အညီ သင္ လုပ္ေဆာင္ႏိုင္ေသာ္လည္း၊ ဘုရားသခင္အေပၚ သင္ မမွီခိုလွ်င္ သင္၏ လုပ္ရပ္မ်ားသည္ လူသား၏ လုပ္ေဆာင္ခ်က္မ်ားမွ်သာျဖစ္ၿပီး၊ ယင္းတို႔သည္ ဘုရားသခင္ကို ေသခ်ာေပါက္ စိတ္ေက်နပ္ေစလိမ့္မည္ မဟုတ္ေပ။ လူတို႔သည္ သမၼာတရားအေပၚ ထိုသို႔ေသာ ေပါ့တန္သည့္ သိနားလည္မႈ ရွိၾကေသာေၾကာင့္၊ ၎တို႔သည္ အမ်ိဳးမ်ိဳးေသာ အေျခအေနမ်ားကို ရင္ဆိုင္ရသည့္အခါ၊ ထိုအလားတူသမၼာတရားကို အသုံးျပဳျခင္းအားျဖင့္ စည္းမ်ဥ္းမ်ားကို လိုက္ေလွ်ာက္ဖို႔ႏွင့္ က်မ္းေဟာင္းတရားမ်ားႏွင့္ အယူဝါဒမ်ားကို ေခါင္းမာစြာျဖင့္ ဖက္တြယ္ဖို႔ အလားအလာရွိေပသည္။ ကိစၥရပ္မ်ားစြာကို သမၼာတရားအေျခခံသေဘာတရားမ်ားႏွင့္ ေယဘုယ် ကိုက္ညီမႈျဖင့္ ၎တို႔ ျပည့္စုံေစႏိုင္သည္မွာ ျဖစ္ႏိုင္ေသာ္လည္း၊ ဘုရားသခင္၏ လမ္းျပမႈကို ဤအရာတြင္ ျမင္၍မရႏိုင္သကဲ့သို႔၊ သန႔္ရွင္းေသာ ဝိညာဥ္ေတာ္၏ လုပ္ေဆာင္ခ်က္ကိုလည္း ျမင္၍မရႏိုင္ေပ။ ဤေနရာတြင္ ဆိုး႐ြားသည့္ ျပႆနာတစ္ခုရွိ၏၊ ယင္းမွာ လူတို႔သည္ မိမိတို႔၏ အေတြ႕အႀကဳံႏွင့္ ၎တို႔ နားလည္ခဲ့ၾကသည့္ စည္းမ်ဥ္းမ်ားအေပၚႏွင့္ အခ်ိဳ႕ေသာ လူ႔စိတ္ကူးစိတ္သန္းမ်ားအေပၚ မွီခိုကာ အမႈအရာမ်ားစြာကို လုပ္ေဆာင္ၾကသည္။ ၎တို႔သည္ ဘုရားသခင္ကို အားကိုးျခင္းႏွင့္ သူ႔ထံ ဆုေတာင္းျခင္းတို႔အားျဖင့္ ဘုရားသခင္၏ အလိုေတာ္ကို ရွင္းလင္းစြာ နားလည္ျခင္းႏွင့္၊ ၿပီးေနာက္ သူ၏အမႈႏွင့္ လမ္းျပမႈတို႔ကို မွီခိုျခင္းမွတစ္ဆင့္ လာသည့္ တကယ့္ အေကာင္းဆုံးေသာ ရလဒ္မ်ားကို စြမ္းေဆာင္မရရွိႏိုင္သေလာက္ ျဖစ္ၾကသည္။ ဤအေၾကာင္းရင္းေၾကာင့္ အႀကီးျမတ္ဆုံးေသာ ဉာဏ္ပညာမွာ အရာခပ္သိမ္းတြင္ ဘုရားသခင္ကို အားကိုးၿပီး သူ႔ကို မွီခိုရန္ ျဖစ္သည္ဟု ငါ ဆိုျခင္း ျဖစ္သည္။

—ႏႈတ္ကပတ္ေတာ္၊ အတြဲ (၃)၊ ေနာက္ဆုံးေသာ ကာလ ခရစ္ေတာ္၏ ေဟာေျပာခ်က္မ်ား၊ ဘုရားသခင္အား ယုံၾကည္ျခင္းသည္ ေလာက၏ မေကာင္းေသာေခတ္ေရစီးေၾကာင္းမ်ားကို ထိုးေဖာက္ျမင္ျခင္းမွ စတင္ရမည္