ကြၽန္မ ငယ္ငယ္တုန္းက အရမ္း ရွက္တတ္တယ္၊ ၿပီးေတာ့ ဧည့္သည္ေတြ လာလည္တိုင္း မိဘေတြရဲ႕ ေနာက္ကြယ္မွာ ပုန္းေနခဲ့တယ္၊ မိဘေတြက သူတို႔ကို ဦးေလး၊ အေဒၚလို႔ ေခၚခိုင္းတဲ့အခါ ကြၽန္မ ရွက္လြန္းလို႔ မေခၚႏိုင္ခဲ့ဘူး။ ကြၽန္မအေမက ဧည့္သည္ေတြကို ဟာသလုပ္ၿပီး ေျပာတတ္တယ္၊ “ဒီကေလးက အေနတာ၊ စကားမေျပာတတ္ဘူး” လို႔ေပါ့။ ကြၽန္မအေမက ကြၽန္မ ဘယ္ေတာ့မွ အရာေရာက္မွာ မဟုတ္ဘူး၊ ဘာမွ ျဖစ္လာမွာ မဟုတ္ဘူးလို႔လည္း ခဏခဏ ေျပာခဲ့တယ္။ ကြၽန္မ စကားအေျပာအဆို ကိုး႐ိုးကားယားျဖစ္လို႔ ခဏခဏ ေလွာင္ေျပာင္ခံရၿပီး ကဲ့ရဲ႕ခံခဲ့ရတယ္၊ ၿပီးေတာ့ တျခားသူေတြေရွ႕မွာ စကားေျပာဖို႔ ကြၽန္မ တကယ္ကို ေၾကာက္ခဲ့တယ္။ ကြၽန္မ စကားေျပာရမဲ့ အေျခအေနတစ္ခု ႀကဳံေတြ႕ရတိုင္း၊ အဲဒီအေျခအေနကေန လြတ္ေျမာက္ဖို႔ ကြၽန္မ အစြမ္းကုန္ ႀကိဳးစားခဲ့တယ္။ ကြၽန္မ ေက်ာင္းတက္ေနတဲ့ ႏွစ္တစ္ေလွ်ာက္မွာ ဘယ္လႈပ္ရွားမႈမွာမွ လုံးဝ ဝင္မပါခဲ့ဘူး၊ ၿပီးေတာ့ ကြၽန္မ အၿမဲတမ္း ေထာင့္တစ္ေနရာမွာ ပုန္းၿပီး တိတ္တိတ္ေလး စာက်က္ခဲ့တယ္။ ကြၽန္မ တကၠသိုလ္က ဘြဲ႕ရတဲ့ႏွစ္မွာ၊ ဆရာက ကြၽန္မ ဘြဲ႕လြန္တန္းအတြက္ ေထာက္ခံခ်က္ေပးခံရဖို႔ အရည္အခ်င္းျပည့္မီတယ္လို႔ ေျပာေတာ့ ကြၽန္မ အရမ္းေပ်ာ္ခဲ့တယ္၊ ဒါေပမဲ့ ပါေမာကၡေတြနဲ႔ အင္တာဗ်ဴး ရွိမယ္လို႔ ၾကားလိုက္တဲ့အခါ၊ ကြၽန္မ အရမ္းကို စိုးရိမ္စိတ္မ်ားသြားတယ္၊ ကိုယ္က စကားအေျပာအဆိုမတတ္ပုံ၊ ဘူးလုံးနားမထြင္းေျဖမိလို႔ အဆုံးမွာ ကိုယ့္ကိုယ္ကိုယ္ အရွက္ျပန္ခြဲသလိုျဖစ္မွာကို ေတြးရင္းေပါ့။ သုံးေလးရက္ေလာက္ စိတ္ထဲမွာ ခ်ီတုံခ်တုံ ျဖစ္ေနခဲ့ေပမဲ့ အင္တာဗ်ဴးသြားဖို႔ သတၱိ ေမြးကိုမေမြးႏိုင္ခဲ့ဘူး။ ဘုရားသခင္ကို ရွာေတြ႕ၿပီးေနာက္မွာ၊ ညီအစ္ကိုေမာင္ႏွမေတြ စုေဝးၿပီး ပြင့္ပြင့္လင္းလင္း ႐ိုး႐ိုးသားသား မိတ္သဟာယဖြဲ႕ၾကတာကို ကြၽန္မ ေတြ႕ခဲ့တယ္၊ ၿပီးေတာ့ ဘယ္သူကမွ ဘယ္သူ႔ကိုမွ မေလွာင္ေျပာင္ၾကတာကိုလည္း ေတြ႕ခဲ့တယ္။ ကြၽန္မ လြတ္ေျမာက္တယ္လို႔ ခံစားခဲ့ရတယ္။ တျဖည္းျဖည္းနဲ႔၊ လူတိုင္းနဲ႔အတူ စိတ္ထဲကအတိုင္း ေျပာဖို႔ ကြၽန္မ ေလ့က်င့္စျပဳခဲ့တယ္၊ ကိုယ့္ရဲ႕ အေနအထားနဲ႔ နားလည္မႈေတြကို မွ်ေဝရင္းနဲ႔ေပါ့။ တစ္ခါတေလ ကြၽန္မ နည္းနည္း ေတာင္ေရာက္ ေျမာက္ေရာက္ ေျပာမိေပမဲ့ ညီအစ္ကိုေမာင္ႏွမေတြက ကြၽန္မကို အထင္မေသးခဲ့ၾကဘူး၊ ၿပီးေတာ့ ကြၽန္မ စိတ္ထဲမွာ ေဘာင္ခတ္ခံရတယ္လို႔ ခံစားရတာ နည္းသြားတယ္။ အခ်ိန္ၾကာလာတာနဲ႔အမွ် ကြၽန္မ စကားပိုေျပာလာခဲ့တယ္။ ေနာက္ပိုင္းမွာ၊ စုေဝးပြဲတစ္ခုလုပ္ေနတုန္း ကြၽန္မ မိတ္သဟာယဖြဲ႕ေနတုန္း အေၾကာင္းအရာနဲ႔ လြဲေခ်ာ္သြားခဲ့တယ္၊ ၿပီးေတာ့ အဖြဲ႕ေခါင္းေဆာင္က ကြၽန္မကို ၾကားျဖတ္ေျပာလိုက္တယ္။ ကြၽန္မ မ်က္ႏွာ ရွက္ေသြးျဖန္းသြားၿပီး ပုန္းဖို႔ တြင္းတစ္တြင္းပဲ ရွာခ်င္ေတာ့တယ္။ ကြၽန္မ ဘယ္ေတာ့မွ အရာမေရာက္ဘူးလို႔ မိဘေတြ ေျပာခဲ့တာကို ကြၽန္မ သတိရမိတယ္၊ ၿပီးေတာ့ သူတို႔ မွန္တယ္လို႔ ထင္ရတယ္။ ကြၽန္မက စကားအေျပာအဆို ကိုး႐ိုးကားယားျဖစ္လို႔ လုံးလုံး အသုံးမက်ဘူးလို႔ ခံစားရတယ္။ ၿပီးေတာ့ ကြၽန္မရဲ႕ဘဝကို လူမသိသူမသိ ေခ်ာင္တစ္ေခ်ာင္မွာ ကုန္ဆုံးရမယ္လို႔လည္း ခံစားခဲ့ရတယ္။ အဲဒီအခ်ိန္မွာ ကြၽန္မ ကိုယ့္ကိုယ္ကိုယ္ ေျပာခဲ့တယ္၊ “ကိုယ့္ရဲ႕ အားနည္းခ်က္ေတြကို ေဖာ္ထုတ္ၿပီး ေလွာင္ေျပာင္ခံရတာကို ေရွာင္ဖို႔ လူေတြေရွ႕မွာ စကားနည္းနည္းပဲ ေျပာသင့္တယ္” လို႔ေပါ့။ အဲဒီေနာက္မွာ၊ အခ်ိန္အေတာ္ၾကာ ကြၽန္မ ႏႈတ္ဆိတ္ေနခဲ့တယ္။ အဖြဲ႕ စုေဝးပြဲေတြကလြဲရင္၊ ကြၽန္မ တိတ္ဆိတ္ေနခဲ့ၿပီး သူမ်ားေတြ မိတ္သဟာယဖြဲ႕တာကိုပဲ နားေထာင္ခဲ့တယ္။ တစ္ခါတေလ ကြၽန္မ ကိုယ္ပိုင္ အေတြ႕အႀကဳံဆိုင္ရာ နားလည္သေဘာေပါက္မႈ ရွိခဲ့တယ္၊ ဒါေပမဲ့လည္း ကြၽန္မက ကိုယ္ေျပာခ်င္တာကို စကားအထားအသိုမတတ္ပုံ၊ ဘယ္လို ေတာင္ေရာက္ေျမာက္ေရာက္ ေျပာတတ္ပုံတို႔ကို ကြၽန္မေတြးမိတယ္၊ ၿပီးေတာ့ ကြၽန္မသာ ထပ္ၿပီး ၾကားျဖတ္ေျပာခံရရင္ လုံးဝ အရွက္ရလိမ့္မယ္လို႔ ကြၽန္မ ထင္ခဲ့တယ္၊ ဒါေၾကာင့္ ကြၽန္မ မိတ္သဟာယ မဖြဲ႕ခ်င္ခဲ့ဘူး။ ေနာက္ပိုင္းမွာ၊ ကြၽန္မ အသင္းေတာ္အတြက္ ဗီဒီယိုေတြ ဖန္တီးတဲ့အလုပ္ လုပ္ေနခဲ့တယ္။ ညီအစ္ကိုေမာင္ႏွမေတြက ဒီနယ္ပယ္မွာ ကြၽန္မ ပိုကြၽမ္းက်င္တာကို ေတြ႕လို႔ ကြၽန္မကို အဖြဲ႕ေခါင္းေဆာင္အျဖစ္ ေ႐ြးခ်ယ္ခဲ့ၾကတယ္။ ဒါေပမဲ့ အဖြဲ႕ေခါင္းေဆာင္ျဖစ္တာက အလုပ္ကို ခဏခဏ အေကာင္အထည္ေဖာ္ၿပီး ေနာက္ဆက္တြဲလုပ္ရမယ္ဆိုတဲ့ သေဘာဆိုေတာ့ ညီအစ္ကိုေမာင္ႏွမေတြရဲ႕ ျပႆနာေတြကို မိတ္သဟာယျပဳၿပီး ေျဖရွင္းေပးရမယ္ဆိုတာကို ကြၽန္မ စဥ္းစားမိေတာ့ ကြၽန္မ စိုးရိမ္စိတ္ ျဖစ္မိတယ္၊ “ကြၽန္မရဲ႕ စကားအေျပာအဆို ကိုး႐ိုးကားယားျဖစ္ပုံနဲ႔၊ ကြၽန္မသာ ဒီတာဝန္ကို ေကာင္းေကာင္း မထမ္းေဆာင္ႏိုင္ခဲ့ရင္ ဘယ္လိုလုပ္မလဲ။ အဲဒါ အရမ္း အရွက္ရစရာ ေကာင္းမွာပဲ” လို႔ ေတြးရင္းေပါ့။ ကြၽန္မ အဲဒီအေၾကာင္းကို စဥ္းစားေလ ပိုေၾကာက္လာေလပဲ၊ ဒါေၾကာင့္ ကြၽန္မမွာ အစြမ္းအစ ညံ့ဖ်င္းၿပီး ဒီတာဝန္ကို မထမ္းေဆာင္ႏိုင္ဘူး၊ ဒီအခန္းက႑အတြက္ တျခားညီအစ္ကို ဒါမွမဟုတ္ ညီအစ္မကို ေ႐ြးခ်ယ္သင့္တယ္လို႔ ေခါင္းေဆာင္ကို ကြၽန္မ ေျပာခဲ့တယ္။ ေခါင္းေဆာင္က ကြၽန္မအေနနဲ႔ အေျခအေနကို သိရေအာင္ ဘုရားသခင္ကို ကိုးစားၿပီး ခဏေလာက္ ေလ့က်င့္လိုက္ဖို႔ အႀကံေပးရင္း ကြၽန္မကို ဘုရားသခင္ရဲ႕ ရည္႐ြယ္ခ်က္ေတြနဲ႔ မိတ္သဟာယျပဳေပးခဲ့တယ္။ ကြၽန္မ အင္တင္တင္နဲ႔ သေဘာတူခဲ့တယ္။ အဖြဲ႕ေခါင္းေဆာင္အျဖစ္ ကြၽန္မ တာဝန္ယူခဲ့စဥ္တုန္းက ကြၽန္မ တကယ္ကို တက္ႂကြမႈမရွိခဲ့ဘူး၊ ၿပီးေတာ့ ကြၽန္မ စုေဝးပြဲတစ္ခု ဒါမွမဟုတ္ မိတ္သဟာယတစ္ခုကို ဧည့္ခံေပးဖို႔ လိုအပ္တိုင္း ကြၽန္မ ေနာက္ဆုတ္ခဲ့တယ္၊ ကြၽန္မရဲ႕ လုပ္ေဖာ္ကိုင္ဖက္ကို ပိုေျပာခိုင္းခဲ့တယ္။ ကြၽန္မ ဘာလို႔ ဒီလိုလုပ္ေနလဲဆိုတာ သူ နားမလည္ခဲ့ဘူး။ ကြၽန္မ တာဝန္ထမ္းေဆာင္ေနတုန္း ျပႆနာေတြကို ရွာေဖြေတြ႕ရွိႏိုင္ခဲ့တယ္၊ ကိုယ္ပိုင္ အေတြးအေခၚေတြနဲ႔ ရႈေထာင့္ေတြ ရွိခဲ့တယ္၊ ၿပီးေတာ့ ဘုရားသခင္ရဲ႕ ႏႈတ္ကပတ္ေတာ္ေတြကို မိတ္သဟာယဖြဲ႕ေနတုန္း အတြင္းအျမင္တခ်ိဳ႕ကို ေဖာ္ျပႏိုင္ခဲ့တယ္၊ ၿပီးေတာ့ ကြၽန္မရဲ႕ အစြမ္းအစက အဲဒီေလာက္ မညံ့ဖ်င္းဘူး၊ ဒါေၾကာင့္ ကြၽန္မ ဘာလို႔ အၿမဲတမ္း စကားေျပာတာကို ေရွာင္ေနလဲလို႔ သူ ေတြးမိတယ္လို႔ သူက ေျပာတယ္။ သူက ကြၽန္မကို ပိုေလ့က်င့္ဖို႔ အားေပးခဲ့တယ္။ ဒါေပမဲ့ သူ ဘာပဲေျပာေျပာ၊ ကြၽန္မ ကိုယ့္ကိုယ္ကိုယ္ အရည္အခ်င္းမျပည့္မီဘူးလို႔ ခံစားေနတုန္းပဲ၊ ၿပီးေတာ့ ကြၽန္မ ႏုတ္ထြက္ဖို႔ေတာင္ သုံးေလးႀကိမ္ ႀကိဳးစားခဲ့တယ္။ အဆုံးမွာေတာ့၊ ကြၽန္မ တာဝန္မွာ အရမ္း တက္ႂကြမႈမရွိလို႔ ကြၽန္မ ျဖဳတ္ခ်ခံခဲ့ရတယ္။ ေနာက္ပိုင္းမွာ၊ အဖြဲ႕ေခါင္းေဆာင္က အဖြဲ႕ရဲ႕အလုပ္ကို ႀကီးၾကပ္ရာမွာ သူနဲ႔အတူ ပူးေပါင္းေဆာင္႐ြက္ဖို႔ ကြၽန္မကို ေတာင္းဆိုခဲ့တယ္။ ကြၽန္မ နည္းနည္း စိုးရိမ္သြားတယ္၊ “ကြၽန္မ စကားေျပာ မေကာင္းဘူး၊ ကိုယ့္ကိုယ္ကိုယ္ အရွက္မရေစခ်င္ဘူး။” လို႔ ေတြးရင္းေပါ့။ အဖြဲ႕ေခါင္းေဆာင္က ကြၽန္မကိုဘုရားသခင္ရဲ႕ ရည္႐ြယ္ခ်က္ေတြနဲ႔ မိတ္သဟာယဖြဲ႕ေပးခဲ့တယ္၊ သူနဲ႔အတူ ပူးေပါင္းေဆာင္႐ြက္ဖို႔ ဒီကြၽမ္းက်င္မႈေတြနဲ႔ ပတ္သက္ၿပီး ႏွံ႔စပ္တဲ့ တစ္ေယာက္ေယာက္ လိုအပ္တယ္လို႔ ေျပာရင္းနဲ႔ေပါ့။ ေခါင္းေဆာင္ ဒီလိုေျပာတာကို ၾကားလိုက္ေတာ့ ကြၽန္မ နည္းနည္း အျပစ္ရွိသလို ခံစားခဲ့ရတယ္။ ကြၽန္မ စကားအေျပာအဆို ကိုး႐ိုးကားယားျဖစ္ေပမဲ့ ဒီနယ္ပယ္မွာ အလုပ္တခ်ိဳ႕ကို ကြၽန္မ လုပ္ႏိုင္ေသးတယ္၊ ၿပီးေတာ့ အဖြဲ႕ေခါင္းေဆာင္နဲ႔ ပူးေပါင္းေဆာင္႐ြက္တာက အလုပ္အတြက္ လိုအပ္တယ္။ ကြၽန္မသာ အၿမဲတမ္း ေခါင္းေရွာင္ေနရင္၊ ဒါက အလုပ္ကို ေႏွာင့္ေႏွးေစမွာ မဟုတ္ဘူးလား။ ဒီအေတြးေတြနဲ႔ ကြၽန္မ သေဘာတူခဲ့တယ္။ အဲဒီေနာက္မွာ ကြၽန္မ ကိုယ့္ကိုယ္ကိုယ္ ေမးေနခဲ့တယ္၊ “ဘာလို႔မ်ား အဖြဲ႕ေခါင္းေဆာင္အျဖစ္ ခန႔္အပ္ခံရတိုင္း ငါ အၿမဲတမ္း ထြက္ေျပးဖို႔နဲ႔ ေရွာင္ဖယ္ဖို႔ ႀကိဳးစားေနရတာလဲ။ ဒီအျပဳအမူကို ျဖစ္ေစတဲ့ အေၾကာင္းရင္းက တိတိက်က် ဘာလဲ။” ဒီလို စိတ္ရႈပ္ေထြးမႈေတြနဲ႔ပဲ ရွာေဖြဖို႔ ဘုရားသခင္ဆီကို ကြၽန္မ ဆုေတာင္းခဲ့တယ္။

စုေဝးပြဲတစ္ခု လုပ္ေနတုန္းမွာ၊ ေခါင္းေဆာင္က ဘုရားသခင္ရဲ႕ ႏႈတ္ကပတ္ေတာ္ တစ္ပိုဒ္ကို ဖတ္ျပခဲ့တယ္၊ ၿပီးေတာ့ အဲဒါက ကြၽန္မရဲ႕ ျပႆနာကို ကိုင္တြယ္ေျဖရွင္းေပးၿပီး ကြၽန္မရဲ႕ စိတ္ႏွလုံးထဲက ဒီစိတ္ရႈပ္ေထြးမႈကို ရွင္းလင္းေပးခဲ့တယ္။ အနႏၲတန္ခိုးရွင္ ဘုရားသခင္ ေျပာသည္မွာ “ကေလးအ႐ြယ္တြင္ ၎တို႔၏ မိသားစုမ်ားႏွင့္ လူမႈေရး ပတ္ဝန္းက်င္မ်ားရွိ အျခားသူမ်ားက ‘ဤကေလးသည္ ႏုံအသည္၊ ဉာဏ္ထိုင္းၿပီး စကားေျပာ မေျပျပစ္သူတစ္ဦးျဖစ္သည္။ မိမိတို႔ အနီးဝန္းက်င္ရွိ လူမ်ားကို အလြယ္တကူ ဘဝင္က်ေစႏိုင္သည့္ အလြန္စကားေျပာေကာင္းေသာ အျခားကေလးမ်ားကို ၾကည့္ပါ။ ဤကေလးမွာမူ တစ္ေန႔လုံး စူပုပ္၍သာ ရွိေနသည္။ လူမ်ားႏွင့္ ဆုံသည့္အခါ မည္သည့္အရာ ေျပာရမည္ကို မသိပါ၊ တစ္စုံတစ္ရာ တလြဲလုပ္မိသည့္ေနာက္တြင္ မည္သို႔ ရွင္းျပရမည္၊ သို႔မဟုတ္ မိမိကိုယ္ကို မည္သို႔ ရွင္းခ်က္ထုတ္ရမည္ကို မသိသကဲ့သို႔ လူတို႔ကို သေဘာက်ေအာင္ မလုပ္ႏိုင္ပါ။ ဤကေလးသည္ လူအတစ္ေယာက္ျဖစ္သည္’ဟူေသာ အရာမ်ားကို ေျပာဆိုရင္း ၎တို႔၏ သေဘာမက်ေသာ သုံးသပ္ခ်က္မ်ားကို ေပးရေလာက္ေအာင္ သာမန္႐ုပ္ရည္ရွိၾကကာ စိတ္ထဲရွိသမွ် မေဖာ္ျပတတ္သကဲ့သို႔ ဉာဏ္သိပ္မထက္သည့္ လူအခ်ိဳ႕ရွိေလသည္။ မိဘမ်ားက ဤအရာကို ေျပာၾကသည္၊ ေဆြမ်ိဳးမ်ားႏွင့္ မိတ္ေဆြမ်ားက ဤအရာကို ေျပာၾကၿပီး ၎တို႔၏ ဆရာမ်ားကလည္း ဤအရာကို ေျပာၾကသည္။ ဤပတ္ဝန္းက်င္က ထိုသို႔ေသာ လူတစ္ဦးခ်င္းအေပၚ အတန္ငယ္၊ မျမင္ႏိုင္ေသာ ဖိအားတစ္ခု ေပးေလသည္။ ဤပတ္ဝန္းက်င္မ်ားကို ေတြ႕ႀကဳံျခင္းမွတစ္ဆင့္ ၎တို႔တြင္ ပုံေသအေတြးအေခၚတစ္မ်ိဳးကို မရည္႐ြယ္ဘဲ ျဖစ္ေပၚလာသည္။ မည္သည့္ ပုံေသအေတြးအေခၚမ်ိဳးနည္း။ ၎တို႔သည္ ၾကည့္မေကာင္းေၾကာင္း၊ သိပ္ႏွစ္လိုဖြယ္မေကာင္းေၾကာင္းႏွင့္ အျခားသူမ်ားသည္ ၎တို႔ကို လုံးဝ မျမင္ခ်င္ၾကေၾကာင္း ေတြးထင္ၾကေလသည္။ ၎တို႔အေနျဖင့္ စာေလ့လာရာတြင္ မေတာ္၊ ဉာဏ္ထိုင္းသည္ဟု ယုံၾကည္ၾကၿပီး အျခားသူမ်ားေရွ႕တြင္ ဖြင့္ဟစကားေျပာရန္ အၿမဲ ရွက္ၾကေလသည္။ လူမ်ားက ၎တို႔ကို တစ္စုံတစ္ရာ ေပးသည့္အခါ ‘ငါသည္ အဘယ္ေၾကာင့္ အၿမဲ အလြန္ အာေစးမိေနသနည္း။ အဘယ္ေၾကာင့္ အျခားသူမ်ားသည္ အင္မတန္ စကားေျပာေျပျပစ္သူမ်ားျဖစ္ၾကသနည္း။ ငါတကယ္ကို ႏုံအသည္’ဟု မိမိတို႔ကိုယ္ကို ေတြးလ်က္ ေက်းဇူးတင္စကားေျပာရန္ အလြန္ ရွက္ၾကေလသည္။ မသိစိတ္၏ ေစ့ေဆာ္မႈအရ ၎တို႔သည္ အသုံးမက်ၾကဟု ၎တို႔ ထင္ၾကသည္။…သိမ္ငယ္ေသာ လူမ်ားသည္ ၎တို႔၏ အားသာခ်က္မ်ားက မည္သည့္အရာျဖစ္သည္ကို မသိၾကေခ်။ ၎တို႔က ႏွစ္လိုဖြယ္မေကာင္းေၾကာင္းသာ ေတြးၾကသည္၊ အၿမဲ ႏုံအသည္ဟု ခံစားၾကၿပီး အမႈအရာမ်ားအား မည္သို႔ ကိုင္တြယ္ေျဖရွင္းရမည္ကို မသိၾကေခ်။ တိုတိုေျပာရလွ်င္ မည္သည့္အရာကိုမွ် ၎တို႔ လုပ္ေဆာင္ႏိုင္ျခင္းမရွိ၊ ၎တို႔သည္ ဆြဲေဆာင္မႈမရွိ၊ လိမၼာပါးနပ္ျခင္းမရွိသကဲ့သို႔ တုံ႔ျပန္ရာတြင္ ေႏွးေကြးသည္ဟု ခံစားၾကေလသည္။ ၎တို႔သည္ အျခားသူမ်ားႏွင့္ ယွဥ္၍ မထူးျခားသကဲ့သို႔ ၎တို႔၏ စာေလ့လာမႈမ်ားတြင္ ရမွတ္ေကာင္းမ်ား မရၾကေခ်။ ထိုသို႔ေသာ ပတ္ဝန္းက်င္တြင္ ႀကီးျပင္းလာၿပီးေနာက္ သိမ္ငယ္မႈႏွင့္ဆိုင္သည့္ ဤပုံေသအေတြးအေခၚက တျဖည္းျဖည္း ထိန္းခ်ဳပ္ေလသည္။ ထိုအရာသည္ သင္၏ စိတ္ႏွလုံးႏွင့္ ၿငိတြယ္လာၿပီး သင္၏ စိတ္ကို ေနရာအျပည့္ယူ၍ စြဲက်န္ေနေသာ စိတ္ခံစားမႈတစ္မ်ိဳးအျဖစ္သို႔ ေျပာင္းသြားေလသည္။ သင္ အ႐ြယ္ေရာက္ႏွင့္ၿပီးသည္ျဖစ္ေစ၊ ေလာကထဲသို႔ ထြက္သြားၿပီးသည္ျဖစ္ေစ၊ အိမ္ေထာင္ျပဳၿပီး သင္၏ အလုပ္အကိုင္ကို ထူေထာင္သည္ျဖစ္ေစ၊ ၿပီးလွ်င္ သင္၏ လူမႈအဆင့္အတန္းက မည္သို႔ပင္ျဖစ္ပါေစ သင္၏ ႀကီးျပင္းသည့္ ပတ္ဝန္းက်င္တြင္ ေနရာယူထားခဲ့သည့္ ဤသိမ္ငယ္မႈႏွင့္ဆိုင္ေသာ ခံစားခ်က္ကို ဖယ္ရွားရန္ မျဖစ္ႏိုင္ေပ။ ဘုရားသခင္ကို သင္ စတင္ယုံၾကည္ၿပီး အသင္းေတာ္တြင္ ပါဝင္သည့္ေနာက္တြင္ပင္ သင္သည္ သာမန္ အသြင္အျပင္ရွိသည္၊ ညံ့ဖ်င္းသည့္ ဉာဏ္ရည္ အစြမ္းအစရွိသည္၊ စိတ္ထဲရွိသမွ် မေဖာ္ျပတတ္သကဲ့သို႔ မည္သည့္အရာကိုမွ် မလုပ္ေဆာင္ႏိုင္ဟု ေတြးေနဆဲျဖစ္သည္။ သင္က ‘ငါလုပ္ႏိုင္သည့္အရာကိုသာ ငါ လုပ္မည္။ ေခါင္းေဆာင္ျဖစ္ရန္ စိတ္ျပင္းျပဖို႔ မလိုပါ၊ နက္နဲေသာ သမၼာတရားမ်ားကို ငါလိုက္စားရန္ မလိုအပ္ပါ။ အေရးပါမႈ အနည္းဆုံးသူ ျဖစ္ျခင္းျဖင့္သာ ငါ ေက်နပ္မည္။ အျခားသူမ်ားအား ငါ့အေပၚ ဆက္ဆံခ်င္သလို ဆက္ဆံခြင့္ေပးမည္’ဟု ေတြးသည္။ အႏၲိခရစ္မ်ားႏွင့္ အေယာင္ေဆာင္ေခါင္းေဆာင္မ်ား ထြက္ေပၚသည့္အခါ ၎တို႔ကို သင္ မပိုင္းျခားမသိျမင္ႏိုင္၊ သို႔မဟုတ္ မေဖာ္ထုတ္ႏိုင္ဟုလည္းေကာင္း၊ သင္သည္ ယင္းကို လုပ္ေဆာင္ျခင္းအတြက္ မသင့္ေတာ္ဟုလည္းေကာင္း ခံစားရသည္။ သင္ကိုယ္တိုင္က အေယာင္ေဆာင္ ေခါင္းေဆာင္၊ သို႔မဟုတ္ အႏၲိခရစ္တစ္ဦး မျဖစ္သေ႐ြ႕ လုံေလာက္ၿပီ၊ အေႏွာင့္အယွက္မ်ားႏွင့္ ဆူပူမႈမ်ား သင္ မျဖစ္ေစသေ႐ြ႕ အဆင္ေျပသည္၊ ၿပီးလွ်င္ သင္၏ ကိုယ္ပိုင္ရာထူးတြင္ သင္ ရပ္တည္ႏိုင္သေ႐ြ႕ လုံေလာက္ၿပီဟု သင္ ခံစားသည္။ သင္၏ စိတ္ႏွလုံး အတြင္းနက္နက္ေနရာမ်ားတြင္ သင္သည္ လုံေလာက္ေအာင္ ေတာ္ျခင္းမရွိသကဲ့သို႔ အျခားသူမ်ားေလာက္ မေတာ္ေၾကာင္း၊ အျခားသူမ်ားသည္ ကယ္တင္ျခင္း ခံရသူမ်ား ျဖစ္ေကာင္းျဖစ္ႏိုင္ၿပီး သင္သည္ အလြန္ဆုံးအေနျဖင့္ အေစခံသူတစ္ဦးျဖစ္သည္ဟု သင္ ခံစားရသည္။ ထို႔ေၾကာင့္ သင္သည္ သမၼာတရား လိုက္စားျခင္း အလုပ္တာဝန္အတြက္ စံမမီဟု ခံစားရသည္။ သမၼာတရား မည္မွ် သင္နားလည္ႏိုင္သည္ျဖစ္ေစ၊ သင္ ရွိသည့္ အစြမ္းအစမ်ိဳးရွိၿပီး သင္ ပုံပန္းအတိုင္း ျဖစ္ရသည္မွာ ဘုရားသခင္က ႀကိဳတင္စီမံထားသျဖင့္ ျဖစ္သည္ကို ျမင္ရရာတြင္ သူသည္ အေစခံသူတစ္ဦးမွ်သာ ျဖစ္ရန္ သင့္ကို သူ ႀကိဳတင္စီမံထားျခင္း ျဖစ္ေကာင္းျဖစ္ႏိုင္ေၾကာင္းႏွင့္ သင္သည္ သမၼာတရား လိုက္စားျခင္း၊ ေခါင္းေဆာင္တစ္ဦး ျဖစ္လာျခင္း၊ တာဝန္ႏွင့္ဆိုင္သည့္ ရာထူးတစ္ခုရွိေသာ တစ္စုံတစ္ဦး ျဖစ္လာျခင္း၊ သို႔မဟုတ္ ကယ္တင္ခံျခင္းႏွင့္ မည္သည့္ပတ္သက္မႈမွ် မရွိဟု ခံစားေနရဆဲ ျဖစ္သည္။ ထိုအစား သင္သည္ အေရးမပါဆုံးေသာ လူတစ္ဦး ျဖစ္ရန္ လိုလားေနသည္။ ဤသိမ္ငယ္မႈႏွင့္ဆိုင္ေသာ ခံစားခ်က္သည္ သင့္အထဲ၌ ေမြးရာပါ ျဖစ္ေကာင္းျဖစ္မည္မဟုတ္ေသာ္လည္း ေနာက္တစ္ဆင့္တြင္ သင္၏ မိသားစုပတ္ဝန္းက်င္ႏွင့္ သင္ႀကီးျပင္းသည့္ ပတ္ဝန္းက်င္ေၾကာင့္ သင္သည္ အတန္အသင့္ျဖစ္ေသာ ထိုးႏွက္ခ်က္မ်ား၊ သို႔မဟုတ္ မမွန္ေသာ ေဝဖန္အကဲျဖတ္မႈမ်ား ခံခဲ့ရၿပီး ဤအရာက သင့္အထဲတြင္ သိမ္ငယ္မႈႏွင့္ဆိုင္သည့္ ခံစားခ်က္ကို ျဖစ္ေစခဲ့သည္။ ဤစိတ္ခံစားမႈက သင့္လိုက္စားမႈမ်ား၏ မွန္ကန္ေသာ ဦးတည္ခ်က္ကို ထိခိုက္သည္၊ သင္၏ လိုက္စားမႈမ်ားအတြက္ မွန္ကန္ေသာ လိုအင္ဆႏၵကို လႊမ္းမိုးၿပီး သင္၏ မွန္ကန္ေသာ လိုက္စားမႈမ်ားကိုလည္း ဟန႔္တား၏။ သင္၏ လူ႔သဘာဝတြင္ ရွိသင့္သည့္ မွန္ကန္ေသာ လိုက္စားမႈႏွင့္ မွန္ကန္ေသာ စိတ္ပိုင္းျဖတ္မႈတို႔သည္ ဟန႔္တားခံရသည္ႏွင့္တစ္ၿပိဳင္နက္ အျပဳသေဘာေဆာင္ေသာ အရာမ်ားကို လိုက္စားရန္ႏွင့္ သမၼာတရားကို လိုက္စားရန္ျဖစ္ေသာ သင္၏ စိတ္လႈံ႕ေဆာ္မႈသည္ ခ်ဳပ္ထိန္းခံရေလသည္။ ဤခ်ဳပ္ထိန္းမႈကို သင္၏ အနီးအနား ပတ္ဝန္းက်င္၊ သို႔မဟုတ္ မည္သည့္လူမဆိုက ျဖစ္ေစၿပီး ထိုအရာကို သင္ ခံစားသင့္သည္ဟု ဘုရားသခင္ မသတ္မွတ္ခဲ့သည္မွာ အမွန္ျဖစ္သည္။ ထို႔ထက္ ထိုအရာကို သင္၏ စိတ္ႏွလုံးနက္နက္ရွိ ျပင္းျပင္းထန္ထန္ အပ်က္သေဘာေဆာင္ေသာ စိတ္ခံစားမႈက ျဖစ္ေစေပသည္။” (ႏႈတ္ကပတ္ေတာ္၊ အတြဲ (၆)၊ သမၼာတရားကို လိုက္စားျခင္းႏွင့္ စပ္လ်ဥ္း၍၊ သမၼာတရားကို လိုက္စားရန္နည္းလမ္း (၁)) ဘုရားႏႈတ္ကပတ္ေတာ္ကို ဖတ္ၿပီးတဲ့ေနာက္မွာ ကြၽန္မ သေဘာေပါက္ခဲ့တယ္။ ကြၽန္မက ကိုယ့္ရဲ႕ သိမ္ငယ္တဲ့ ခံစားခ်က္ေတြေၾကာင့္ သူမ်ားေတြေရွ႕မွာ စကားေျပာရမွာရယ္၊ အဖြဲ႕ေခါင္းေဆာင္တစ္ေယာက္အေနနဲ႔ ကိုယ့္တာဝန္ ထမ္းေဆာင္ရမွာရယ္ကို အၿမဲေၾကာက္ခဲ့တယ္ဆိုတာကိုေပါ့။ ကြၽန္မ ငယ္ငယ္တုန္းက၊ သူစိမ္းေတြကို ႏႈတ္ဆက္ဖို႔ ကြၽန္မ အရမ္း ရွက္ခဲ့တယ္၊ ၿပီးေတာ့ မိဘေတြက ကြၽန္မ အေနတာ၊ စကားမေျပာတတ္ဘူး လို႔ ခဏခဏ ေျပာခဲ့တယ္၊ ၿပီးေတာ့ ကြၽန္မ ဘယ္ေတာ့မွ အရာေရာက္မွာ မဟုတ္ဘူးလို႔လည္း ေျပာခဲ့တယ္၊ ကိုယ္ေျပာတဲ့စကားမွာ လူမႈေရးထုံးစံေတြကို မလိုက္နာတတ္လို႔ ကြၽန္မကို ကြၽန္မေဆြမ်ိဳးေတြက ငတုံးလို႔ ေျပာၾကတယ္။ ဒီစကားလုံးေတြက ကြၽန္မ ကိုယ့္ကိုယ္ကိုယ္ တန္ဖိုးထားတဲ့စိတ္ကို ျပင္းျပင္းထန္ထန္ ထိခိုက္ခဲ့ၿပီး ကြၽန္မကို သိမ္ငယ္စိတ္ခံစားေစခဲ့တယ္။ ရလဒ္အေနနဲ႔၊ ကြၽန္မ စကားေကာင္းေကာင္းမေျပာတတ္တဲ့သူတစ္ေယာက္အျဖစ္ ကိုယ့္ကိုယ္ကိုယ္ အၿမဲတမ္း သတ္မွတ္ခဲ့တယ္၊ ၿပီးေတာ့ ကြၽန္မ စကားေျပာဖို႔ လိုအပ္တဲ့ အေျခအေနတစ္ခု ႀကဳံေတြ႕ရတိုင္း ကြၽန္မ ထိတ္လန႔္ခဲ့တယ္၊ ၿပီးေတာ့ မိတ္သဟာယဖြဲ႕ဖို႔နဲ႔ ခဏခဏ စကားေျပာဖို႔ လိုအပ္တဲ့ ဘယ္တာဝန္မ်ိဳးကိုမဆို ကြၽန္မ ေရွာင္ဖယ္ၿပီး ျငင္းပယ္ခဲ့တယ္။ ကြၽန္မထက္ စကားကို ပိုၿပီး ရွင္းရွင္းလင္းလင္း ေျပာတတ္တဲ့အျပင္ အစြမ္းအစ ပိုေကာင္းတဲ့ လူေတြကို ကြၽန္မေတြ႕တဲ့အခါ၊ ကြၽန္မ သိမ္ငယ္တယ္၊ ရွက္တယ္လို႔ ခံစားခဲ့ရတယ္၊ ၿပီးေတာ့ ကြၽန္မ အပ်က္သေဘာေဆာင္လာၿပီး ေနာက္တြန႔္သြားေတာ့တာပဲ။ အဖြဲ႕ေခါင္းေဆာင္တစ္ေယာက္ ျဖစ္ဖို႔ အခြင့္အေရး ေပးခံရတဲ့အခ်ိန္မွာေတာင္၊ အဲဒီအတြက္ ကြၽန္မ အရည္အခ်င္းမရွိဘူးလို႔ ခံစားခဲ့ရတယ္၊ ၿပီးေတာ့ အဲဒီတာဝန္ကို တက္တက္ႂကြႂကြ ထမ္းေဆာင္လိုစိတ္ ကြၽန္မမွာ မရွိခဲ့ဘူး။ ကြၽန္မရဲ႕ သိမ္ငယ္စိတ္ေတြက ကြၽန္မရဲ႕ ရႈေထာင့္အျမင္ေတြနဲ႔ လိုက္စားမႈ ပန္းတိုင္ေတြကို သက္ေရာက္မႈရွိခဲ့တယ္၊ အဲဒါေၾကာင့္ ကြၽန္မဟာ ကိုယ့္ကိုယ္ကိုယ္ အၿမဲတမ္း ေဘာင္ခတ္ၿပီး တာဝန္ယူဖို႔ ေရွာင္ခဲ့တာေပါ့။ အဲဒီလိုနဲ႔ စုံလင္ေအာင္ ျပဳျခင္းခံရဖို႔ အခြင့္အေရးေတြ အမ်ားႀကီး ကြၽန္မ လြဲေခ်ာ္ခဲ့ရတယ္၊ ကြၽန္မရဲ႕ အသက္ဝင္ေရာက္မႈအတြက္ ဆုံးရႈံးမႈေတြကို ျဖစ္ေစခဲ့တယ္။ အခုၾကည့္လိုက္ရင္ ဘုရားအိမ္ေတာ္က ကြၽန္မ အဖြဲ႕ေခါင္းေဆာင္တစ္ေယာက္ျဖစ္ေအာင္ ေလ့က်င့္ဖို႔ အခြင့္အေရး ေပးခဲ့ေသးတာပဲ၊ ၿပီးေတာ့ ကြၽန္မရဲ႕ သိမ္ငယ္စိတ္ေတြရဲ႕ ေဘာင္ခတ္မႈေတြနဲ႔ ကိုယ့္ကိုယ္ကိုယ္ မကန႔္သတ္ခ်င္ခဲ့ဘူး၊ ဒါေၾကာင့္ ကြၽန္မရဲ႕ သိမ္ငယ္စိတ္ေတြရဲ႕ ခ်ည္ေႏွာင္မႈေတြနဲ႔ ေဘာင္ခတ္မႈေတြကေန လြတ္ေျမာက္ႏိုင္ေအာင္ ဘုရားသခင္ဆီကို ကြၽန္မ ဆုေတာင္းခဲ့တယ္၊ ကြၽန္မကို လမ္းျပေပးဖို႔နဲ႔ ယုံၾကည္ျခင္း ေပးသနားဖို႔ ေတာင္းေလွ်ာက္လိုက္တယ္ေလ။

ေနာက္ပိုင္းမွာ၊ ေနာက္ထပ္ ဘုရားႏႈတ္ကပတ္ေတာ္တစ္ပိုဒ္ကို ကြၽန္မ ဖတ္ခဲ့တယ္၊ အဲဒါက ကြၽန္မရဲ႕ သိမ္ငယ္စိတ္ေတြကို ေျဖရွင္းဖို႔ လမ္းေၾကာင္းကို ျပေပးခဲ့တယ္။ အနႏၲတန္ခိုးရွင္ ဘုရားသခင္ ေျပာသည္မွာ “သင္၏သိမ္ငယ္ျခင္း ခံစားခ်က္ကို မည္သည့္ အေျခအေနက ျဖစ္ေပၚေစသည္ျဖစ္ေစ၊ မည္သူ မည္သည့္ အျဖစ္အပ်က္က ျဖစ္ေပၚေစသည္ျဖစ္ေစ သင္၏ ကိုယ္ပိုင္ အစြမ္းအစ၊ သင္၏ ကိုယ္ပိုင္ အားသာခ်က္၊ သင္၏ ပါရမီမ်ားႏွင့္ သင္၏ ကိုယ္ပိုင္ လူ႔သဘာဝ အရည္အေသြးအေပၚ မွန္ကန္သည့္ သိနားလည္မႈ သင္ ရွိထားသင့္သည္။ သိမ္ငယ္ေနရန္မွာ မမွန္သကဲ့သို႔ ေထာင္လႊားေနရန္မွာလည္း မမွန္ေပ။ ထိုအရာႏွစ္ခုလုံးသည္ အပ်က္သေဘာေဆာင္ေသာ စိတ္ခံစားမႈမ်ား ျဖစ္သည္။ သိမ္ငယ္မႈက သင္၏ လုပ္ရပ္မ်ား၊ သင္၏ အေတြးမ်ားကို ခ်ည္ေႏွာင္ႏိုင္ၿပီး သင္၏ အျမင္မ်ားႏွင့္ ရႈေထာင့္အျမင္ကို လႊမ္းမိုးႏိုင္သည္။ အလားတူစြာ ေထာင္လႊားမႈကလည္း ဤအပ်က္သေဘာေဆာင္သည့္ သက္ေရာက္မႈ ရွိသည္။ ထို႔ေၾကာင့္ သိမ္ငယ္မႈျဖစ္ေစ၊ အျခားေသာ အပ်က္သေဘာေဆာင္သည့္ စိတ္ခံစားမႈျဖစ္ေစ သင္သည္ ဤခံစားမႈကို ျဖစ္ေပၚေစသည့္ အဓိပၸာယ္ေကာက္ျခင္းမ်ားအေပၚ မွန္ကန္သည့္ သိနားလည္မႈ ရွိထားသင့္သည္။ ပထမဦးစြာ ထိုအဓိပၸာယ္ေကာက္ခ်က္မ်ားသည္ မမွန္ကန္ေၾကာင္းႏွင့္ သင္၏ အစြမ္းအစ၊ ပါရမီႏွင့္ စပ္လ်ဥ္း၍ ျဖစ္ေစ၊ သင္၏ လူ႔သဘာဝ အရည္အေသြးႏွင့္ စပ္လ်ဥ္း၍ ျဖစ္ေစ သင္ႏွင့္ပတ္သက္၍ ထိုအရာမ်ားက ျပဳလုပ္သည့္ အကဲျဖတ္ခ်က္မ်ားႏွင့္ ေကာက္ခ်က္မ်ားသည္ အၿမဲ မွားယြင္းေၾကာင္း သင္ နားလည္သင့္သည္။ ထို႔ေၾကာင့္ သင့္ကိုယ္သင္ မည္သို႔ မွန္ကန္တိက်စြာ အကဲျဖတ္ၿပီး သိျမင္ကာ သိမ္ငယ္ေသာ ခံစားခ်က္မွ ထြက္ေျပးလြတ္ေျမာက္ႏိုင္မည္နည္း။ မိမိႏွင့္ဆိုင္သည့္ အသိပညာရရွိျခင္း၊ သင္၏ လူ႔သဘာဝ၊ အစြမ္းအစႏွင့္ ပါရမီတို႔က မည္ကဲ့သို႔ရွိျဖစ္ၿပီး မည္သည့္ အားသာခ်က္မ်ား သင္၌ ရွိသည္ဆိုသည္တို႔ကို သိရွိေအာင္လုပ္ျခင္းအတြက္ အေျခခံအေၾကာင္းရင္းအျဖစ္ ဘုရားႏႈတ္ကပတ္ေတာ္မ်ားကို သင္ ခံယူသင့္သည္။...ဤအေျခအေနမ်ိဳးတြင္ သင္သည္ မွန္ကန္သည့္ အကဲျဖတ္မႈ ျပဳလုပ္ၿပီး ဘုရားႏႈတ္ကပတ္ေတာ္မ်ားအတိုင္း သင့္ကိုယ္သင္ မွန္မွန္ကန္ကန္ ႏႈိင္းဆခ်င့္ခ်ိန္ရမည္ျဖစ္သည္။ သင္ သိရွိၿပီးသည့္အရာႏွင့္ သင္၏ အားသာခ်က္မ်ား တည္ရွိသည့္ေနရာကို သင္ သတ္မွတ္သင့္ၿပီး သင္ လုပ္ႏိုင္သည့္ မည္သည့္အရာကိုမဆို သြား၍ လုပ္ေဆာင္သင့္သည္။ သင္ မလုပ္ႏိုင္သည့္ အရာမ်ား၊ သင္၏ အားနည္းခ်က္မ်ားႏွင့္ ခ်ိဳ႕တဲ့ျခင္းမ်ားအတြက္မူ ထိုအရာမ်ားကို သင္ ဆင္ျခင္သုံးသပ္ကာ သိသင့္ၿပီး သင္၏ အစြမ္းအစက မည္သည့္အရာႏွင့္တူသည္ဆိုသည္ကိုလည္းေကာင္း ထိုအရာက ေကာင္းျခင္း၊ ဆိုးျခင္း ရွိမရွိဆိုသည္ကိုလည္းေကာင္း မွန္ကန္တိက်စြာ အကဲျဖတ္ၿပီး သိရွိသင့္သည္။ သင္၏ ကိုယ္ပိုင္ ျပႆနာမ်ားအေပၚ နားမလည္ႏိုင္လွ်င္ျဖစ္ေစ၊ ရွင္းလင္းသည့္ သိျမင္မႈ မရရွိႏိုင္လွ်င္ျဖစ္ေစ သင့္အနီးအနားရွိ သိနားလည္မႈရွိသည့္လူမ်ားကို သင့္အေပၚ အကဲျဖတ္ခ်က္ျပဳလုပ္ရန္ ေတာင္းဆိုသင့္သည္။ ၎တို႔ ေျပာဆိုသည့္အရာ မွန္ကန္တိက်ျခင္း ရွိသည္ျဖစ္ေစ၊ မရွိသည္ျဖစ္ေစ သင့္အဖို႔ ကိုးကားရန္ အနည္းဆုံးအေနျဖင့္ တစ္စုံတစ္ခုကို သင့္အား ေပးမည္ျဖစ္ၿပီး မိမိကိုယ္ကို အေျခခံက်ေသာ အကဲျဖတ္ခ်က္ သို႔မဟုတ္ သ႐ုပ္ေဖာ္ျခင္းတစ္ခု ရရွိဖို႔ သင့္ကို ေထာက္ကူေပးမည္ျဖစ္သည္။ ထိုအခါ သင္သည္ သိမ္ငယ္မႈကဲ့သို႔ေသာ အပ်က္သေဘာေဆာင္သည့္ စိတ္ခံစားမႈမ်ားႏွင့္ဆိုင္ေသာ ပဓာနက်သည့္ ျပႆနာကို ေျဖရွင္းႏိုင္ၿပီး ထိုအရာမ်ားမွ တျဖည္းျဖည္း လြတ္လာလိမ့္မည္။ အၾကင္သူသည္ ထိုအရာမ်ားကို ပိုင္းျခားသိျမင္ႏိုင္ပါက၊ ထိုအရာမ်ားကို သတိျပဳမိၿပီး သမၼာတရားကို ရွာေဖြႏိုင္ပါက ထိုသို႔ေသာ သိမ္ငယ္မႈ ခံစားခ်က္မ်ားသည္ ေျဖရွင္းရန္ လြယ္ကူေပသည္။” (ႏႈတ္ကပတ္ေတာ္၊ အတြဲ (၆)၊ သမၼာတရားကို လိုက္စားျခင္းႏွင့္ စပ္လ်ဥ္း၍၊ သမၼာတရားကို လိုက္စားရန္နည္းလမ္း (၁)) ဘုရားႏႈတ္ကပတ္ေတာ္ကို ဖတ္ၿပီးတဲ့ေနာက္မွာ၊ ကြၽန္မရဲ႕ စိတ္ႏွလုံးက ပိုၿပီး ေတာက္ပလာတယ္။ သိမ္ငယ္စိတ္ေတြကို ေက်ာ္လႊားဖို႔၊ ကြၽန္မ ကိုယ့္ကိုယ္ကိုယ္နဲ႔ပတ္သက္ၿပီး တိက်မွန္ကန္တဲ့ နားလည္မႈ ရွိဖို႔ လိုအပ္တယ္၊ ဘုရားႏႈတ္ကပတ္ေတာ္ေတြနဲ႔အညီ ကိုယ့္ကိုယ္ကိုယ္ ႏႈိင္းဆခ်င့္ခ်ိန္ရမယ္၊ ကိုယ့္ရဲ႕ အားသာခ်က္ေတြနဲ႔ အားနည္းခ်က္ေတြကို တကယ့္အရွိအတိုင္း အကဲျဖတ္ရမယ္၊ ၿပီးေတာ့ ကိုယ္တတ္ႏိုင္တာကို ၿပီးေျမာက္ေအာင္ ႀကိဳးစားအားထုတ္ရမယ္၊ ကိုယ့္ရဲ႕ အားနည္းခ်က္ေတြအတြက္ကေတာ့၊ အဲဒါေတြကို စိတ္ေအးေအးထား ရင္ဆိုင္ၿပီး မွန္မွန္ကန္ကန္ ျပဳမူသင့္တယ္။ ဒီနည္းနဲ႔ဆိုရင္၊ ကြၽန္မ ေဘာင္ခတ္ခံရတယ္လို႔ မခံစားရဘဲ ကိုယ့္တာဝန္ေတြကို ထမ္းေဆာင္ႏိုင္မွာပါ။ ကြၽန္မရဲ႕ သိမ္ငယ္စိတ္ ခံစားခဲ့ရတဲ့ ႏွစ္ေတြအားလုံးကို ကြၽန္မ ျပန္သုံးသပ္ခဲ့တယ္၊ ကြၽန္မ စကားအေျပာအဆို ကိုး႐ိုးကားယားျဖစ္တာရယ္၊ ကိုယ့္ခံစားခ်က္အျမင္ေတြကို အရွိအတိုင္း ထုတ္မေျပာတတ္တာေတြရယ္ကို ကြၽန္မရဲ႕ မိဘေတြက အၿမဲေဝဖန္ခဲ့လို႔ ကြၽန္မ ဒီလိုခံစားရတယ္ဆိုတာ ကြၽန္မျမင္ခဲ့ရတယ္။ ၿပီးေတာ့ ကြၽန္မရဲ႕ ဆက္သြယ္ေျပာဆိုႏိုင္စြမ္းက ညံ့ဖ်င္းတယ္လို႔ ကြၽန္မ ခံစားခဲ့ရတယ္၊ ၿပီးေတာ့ ကြၽန္မရဲ႕ အေတြးေတြကို လိုရင္းတိုရွင္း ထုတ္မေျပာႏိုင္ခဲ့ဘူးလို႔ ခံစားခဲ့ရတယ္၊ ဒါေၾကာင့္ ကြၽန္မ ခဏခဏ စကားေျပာဖို႔နဲ႔ မိတ္သဟာယဖြဲ႕ဖို႔ လိုအပ္တဲ့ တာဝန္ေတြကို လုပ္ေဆာင္ရတိုင္းမွာ ကြၽန္မ ေၾကာက္စိတ္ဝင္ခဲ့တယ္။ အဲဒီေနာက္ ကိုယ့္ကိုယ္ကိုယ္ အကဲျဖတ္ဖို႔ ကြၽန္မ စိတ္ၿငိမ္ေအာင္ ထားခဲ့တယ္၊ “ဘုရားႏႈတ္ကပတ္ေတာ္ကို ဖတ္ၿပီးတဲ့ေနာက္မွာ၊ ကြၽန္မ အတြင္းအျမင္တခ်ိဳ႕ ရႏိုင္တယ္၊ ၿပီးေတာ့ ကြၽန္မရဲ႕ ညီအစ္ကိုေမာင္ႏွမေတြကို ကူညီဖို႔ ကြၽန္မရဲ႕ အေတြ႕အႀကဳံဆိုင္ရာ နားလည္သေဘာေပါက္မႈေတြကို မွ်ေဝႏိုင္တယ္၊ အဲဒါေတြက သူတို႔အတြက္ အေထာက္အကူျဖစ္တယ္လို႔ သူတို႔ ေျပာခဲ့ၾကတယ္။ ကြၽမ္းက်င္မႈနဲ႔ဆိုင္တဲ့ ျပႆနာတခ်ိဳ႕ကိုလဲ ကြၽန္မ ေျဖရွင္းႏိုင္တယ္၊ ၿပီးေတာ့ ကြၽန္မရဲ႕ ဆက္သြယ္ေျပာဆိုႏိုင္စြမ္းက ညံ့ဖ်င္းၿပီး ကြၽန္မ ေတာင္ေရာက္ေျမာက္ေရာက္ ေျပာတတ္ေပမဲ့၊ ဒီျပႆနာေတြက ကြၽန္မ ကိုယ့္ခံစားခ်က္အျမင္ေတြကို အရွိအတိုင္း ထုတ္မေျပာႏိုင္ေလာက္ေအာင္အထိ ဒါမွမဟုတ္ ဘယ္အလုပ္တာဝန္ကိုမွ မၿပီးေျမာက္ႏိုင္ေလာက္ေအာင္အထိေတာ့ မဆိုးလွပါဘူး။ ဒါ့အျပင္ ဒါက ကုစားလို႔မရတဲ့ ျပႆနာ မဟုတ္ဘူး၊ ကြၽန္မ ေဆာင္းပါးေတြေရး၊ မိတ္သဟာယဖြဲ႕ရာမွာ ပိုေလ့က်င့္ၿပီးေတာ့ ဒီနယ္ပယ္မွာ တိုးတက္မႈေတြ လုပ္ႏိုင္လို႔ပါပဲ။” ဒါကို သတိျပဳမိရင္း၊ အဖြဲ႕ေခါင္းေဆာင္တစ္ေယာက္အေနနဲ႔ ကိုယ့္တာဝန္ကို ထမ္းေဆာင္ရတဲ့ ဖိအားေၾကာင့္ ကြၽန္မ သိပ္ၿပီး စိတ္ဖိစီးမႈ မခံစားရေတာ့ဘူး၊ ၿပီးေတာ့ ကြၽန္မ အဲဒါကို တက္တက္ႂကြႂကြ လုပ္ေဆာင္ႏိုင္မွန္း ျမင္ခဲ့ရတယ္။ ကြၽန္မရဲ႕ ညီအစ္ကိုေမာင္ႏွမေတြ သူတို႔တာဝန္ေတြမွာ ရင္ဆိုင္ရတဲ့ ျပႆနာေတြကို ကြၽန္မ သတိျပဳမိတဲ့အခါ၊ အဲဒါေတြကို ေျဖရွင္းဖို႔ ကူညီေပးရာမွာ ကြၽန္မ အေကာင္းဆုံး ႀကိဳးစားခဲ့တယ္၊ ၿပီးေတာ့ ကြၽန္မက ကိုယ့္အဖြဲ႕က ညီအစ္ကိုေမာင္ႏွမေတြရဲ႕ အလုပ္တိုးတက္မႈကို ပုံမွန္ ေနာက္ဆက္တြဲ လိုက္လုပ္ခဲ့တယ္၊ သူတို႔ရဲ႕ အခက္အခဲေတြကို ၾကည့္ရႈၿပီး သူတို႔နဲ႔အတူ ေျဖရွင္းနည္းေတြကို ေဆြးေႏြးခဲ့တယ္၊ ၿပီးေတာ့ တစ္ခုခုကို ကြၽန္မ မေျဖရွင္းႏိုင္ခဲ့ရင္၊ ကြၽန္မရဲ႕ လုပ္ေဖာ္ကိုင္ဖက္နဲ႔ တိုင္ပင္ေဆြးေႏြးခဲ့တယ္၊ အဆုံးမွာေတာ့၊ ကြၽန္မတို႔ အၿမဲတမ္း ေရွ႕ဆက္ဖို႔ နည္းလမ္းတခ်ိဳ႕ ရွာေတြ႕ႏိုင္ခဲ့တယ္။ ကိုယ့္တာဝန္ကို ဒီလို လက္ေတြ႕က်က် ထမ္းေဆာင္ျခင္းအားေတာ့ ကြၽန္မရဲ႕ အေတြးေတြကို ရွင္းရွင္းလင္းလင္း ထုတ္ေျပာႏိုင္တာ၊ ကြၽန္မရဲ႕ ညီအစ္ကိုေမာင္ႏွမေတြက ကြၽန္မကို နားလည္ႏိုင္တာကို ျမင္ခဲ့ရၿပီး ၿပီးေတာ့ အဖြဲ႕ေခါင္းေဆာင္တစ္ေယာက္အေနနဲ႔ ကြၽန္မရဲ႕ တာဝန္ေတြမွာ ယုံၾကည္စိတ္ခ်မႈတခ်ိဳ႕ ရရွိခဲ့တယ္။ အခ်ိန္အတန္ၾကာေတာ့၊ ေခါင္းေဆာင္ေတြက ကြၽန္မဆီ လာၿပီး ေဆြးေႏြးမႈတခ်ိဳ႕ လုပ္ၿပီးတဲ့ေနာက္မွာ၊ သူတို႔က ကြၽန္မကို ႀကီးၾကပ္ေရးမႉးတစ္ေယာက္အျဖစ္ ျပဳစုပ်ိဳးေထာင္ေပးခ်င္တယ္လို႔ ေျပာတယ္။ ဒီသတင္းကို ၾကားရေတာ့ ကြၽန္မ အံ့အားသင့္ၿပီး ေပ်ာ္႐ႊင္ခဲ့တယ္၊ ဒါေပမဲ့ ကြၽန္မရဲ႕ ဘာသာစကား အတတ္ပညာပိုင္းမွာ ညံ့ဖ်င္းပုံ၊ ၿပီးေတာ့ အဖြဲ႕ေခါင္းေဆာင္တစ္ေယာက္အေနနဲ႔ ကြၽန္မ မျဖစ္ ျဖစ္ေအာင္ စီမံႏိုင္ခဲ့ပုံ၊ ၿပီးေတာ့ အဖြဲ႕ထဲက ညီအစ္ကိုေမာင္ႏွမေတြက ကြၽန္မရဲ႕ အားနည္းခ်က္ေတြကို သိၾကၿပီး ကြၽန္မရဲ႕ မိတ္သဟာယက ခ်ိဳ႕တဲ့ေနရင္ သူတို႔နားလည္ေပးႏိုင္တယ္ဆိုေပမဲ့ ႀကီးၾကပ္ေရးမႉးတစ္ေယာက္အေနနဲ႔ ကြၽန္မဟာ လူအမ်ားႀကီးနဲ႔ ပိုၿပီး အျပန္အလွန္ ဆက္ဆံရမွာ၊ ၿပီးေတာ့ စုေဝးပြဲေတြနဲ႔ အလုပ္ အေကာင္အထည္ေဖာ္တာေတြအတြက္ မိတ္သဟာယဖြဲ႕ရာမွာ ကြၽန္မ ဦးေဆာင္ဖို႔ လိုအပ္မွာဆိုတာေတြကို ခ်က္ခ်င္းေတြးမိတယ္။ ကြၽန္မရဲ႕ စကားေျပာစြမ္းရည္ ညံ့ဖ်င္းမႈနဲ႔ဆိုရင္၊ မိတ္သဟာယဖြဲ႕ဖို႔ ကြၽန္မ ပါးစပ္ဟလိုက္တာနဲ႔ ကြၽန္မရဲ႕ အားနည္းခ်က္ေတြကို ေဖာ္ထုတ္မိမွာ၊ ၿပီးေတာ့ ကြၽန္မသာ မိတ္သဟာယဖြဲ႕တာ ညံ့ဖ်င္းခဲ့ရင္ လုံးဝ အရွက္ကြဲတာနဲ႔ အဆုံးသတ္မွာေတြကို ေၾကာက္ခဲ့တယ္။ ဒါေၾကာင့္ ေခါင္းေဆာင္ေတြကို ကြၽန္မ ေျပာခဲ့တယ္၊ “သမီး မလုပ္ႏိုင္ပါဘူး၊ ဒီအခန္းက႑အတြက္ သမီး အရည္အခ်င္းမရွိပါဘူး၊ တျခားညီအစ္မတစ္ေယာက္ကို ျပဳစုပ်ိဳးေထာင္ေပးတာက ပိုေကာင္းပါလိမ့္မယ္။” လို႔ေပါ့။ ေခါင္းေဆာင္ေတြက အဲဒီေနာက္ ကြၽန္မကို ဘုရားသခင္ရဲ႕ ရည္႐ြယ္ခ်က္ေတြနဲ႔ မိတ္သဟာယဖြဲ႕ေပးခဲ့တယ္၊ ကြၽန္မကို ကိုယ့္ကိုယ္ကိုယ္ ေဘာင္မခတ္ဖို႔၊ ေလ့က်င့္ၿပီး ဘယ္လိုျဖစ္မလဲဆိုတာ ၾကည့္ဖို႔၊ ၿပီးေတာ့ ဘယ္အခက္အခဲကိုမဆို ေျဖရွင္းရေအာင္ တျခားသူေတြနဲ႔ ပူးေပါင္းေဆာင္႐ြက္ဖို႔ အားေပးခဲ့တယ္။ ဒါေၾကာင့္ ကြၽန္မ ဒီအခန္းက႑ကို ခဏေလာက္ ထမ္းေဆာင္ဖို႔ သေဘာတူခဲ့တယ္။

အဲဒီေနာက္မွာ၊ ကြၽန္မ ေတြးမိတယ္၊ “ကြၽန္မရဲ႕ သိမ္ငယ္စိတ္ေတြရဲ႕ လႊမ္းမိုးမႈကို ခံခဲ့ရတယ္ဆိုတာကို ကြၽန္မ သေဘာေပါက္ခဲ့တယ္၊ ၿပီးေတာ့ ကြၽန္မ ကိုယ့္ကိုယ္ကိုယ္ မွန္မွန္ကန္ကန္ ရႈျမင္ႏိုင္ခဲ့တယ္၊ ဒါဆို ဘာေၾကာင့္ ငါဟာ ႀကီးၾကပ္ေရးမႉးအခန္းက႑ကို တာဝန္ယူဖို႔ ခ်ီတုံခ်တုံ ျဖစ္ေနေသးတာလဲ၊ ၿပီးေတာ့ အဲဒီကေန ဘာေၾကာင့္ ထြက္ေျပးခ်င္ေနရတာလဲ။” လို႔ေပါ့။ ကြၽန္မရဲ႕ ဝတ္ျပဳကိုးကြယ္ျခင္းေတြထဲက တစ္ခုအတြင္းမွာ၊ ကြၽန္မ ဘုရားသခင္ရဲ႕ ႏႈတ္ကပတ္ေတာ္ ႏွစ္ပိုဒ္ကို ဖတ္ခဲ့တယ္၊ အဲဒါေတြက ကြၽန္မရဲ႕ ျပႆနာတခ်ိဳ႕အေပၚ ရွင္းလင္းျပတ္သားမႈတခ်ိဳ႕ ရရွိဖို႔ ကူညီေပးခဲ့တယ္။ ဘုရားသခင္က ေျပာသည္ “လူမ်ားသည္ အျခားသူမ်ားက ၎တို႔အား အထင္ႀကီးေစရန္ႏွင့္ ၎တို႔၏ အမွားမ်ား သို႔မဟုတ္ ခ်ိဳ႕ယြင္းခ်က္မ်ားကို မျမင္ႏိုင္ေစဖို႔အလို႔ငွာ၊ အစဥ္ အေယာင္ေဆာင္သည့္အခါ၊ မိမိတို႔ကိုယ္ကို အစဥ္ ဖုံးဖိဖာေထးသည့္အခါ၊ အၿမဲ ဆိုက္ထုတ္ၾကသည့္အခါ၊ မိမိတို႔၏ အေကာင္းဆုံးဘက္ကို လူမ်ားအား တင္ဆက္ဖို႔ အစဥ္ ႀကိဳးစားေနသည့္အခါ ယင္းက အဘယ္သို႔ေသာ စိတ္သေဘာထားမ်ိဳး ျဖစ္သနည္း။ ဤသည္မွာ မာနေထာင္လႊားျခင္း၊ ဟန္ေဆာင္ျခင္း၊ သူေတာ္ေကာင္း ေယာင္ေဆာင္ျခင္းျဖစ္သည္၊ ယင္းသည္ စာတန္ဆန္ေသာ စိတ္သေဘာထား ျဖစ္သည္၊ ေကာက္က်စ္ဆိုးယုတ္သည့္အရာတစ္ခု ျဖစ္သည္။ စာတန္ဆန္ေသာ အစိုးရစနစ္၏ အဖြဲ႕ဝင္မ်ားကို ၾကည့္ေလာ့။ ၎တို႔သည္ အေမွာင္ထဲတြင္ မည္မွ်တိုက္ခိုက္ပါေစ၊ မည္မွ်ရန္စပါေစ၊ မည္မွ်သတ္ျဖတ္ပါေစ ထိုသူတို႔ကို မည္သူကမွ် တိုင္ၾကားခြင့္၊ သို႔မဟုတ္ ေဖာ္ထုတ္ခြင့္မရွိေခ်။ ၎တို႔၏ မေကာင္းဆိုးဝါး မ်က္ႏွာကို လူမ်ားျမင္မည္ကို ေၾကာက္ၾကသည္။ ယင္းကို ဖုံးကြယ္ဖို႔ ၎တို႔တတ္ႏိုင္သမွ် အရာအားလုံး လုပ္ေဆာင္ၾကသည္။ လူပုံအလယ္တြင္ ၎တို႔သည္ လူမ်ားကို မည္မွ်ခ်စ္ေၾကာင္း၊ ၎တို႔သည္ မည္မွ်ႀကီးျမတ္ကာ၊ ဘုန္းက်က္သေရရွိၿပီး မမွားႏိုင္ေၾကာင္းေျပာလ်က္ မိမိတို႔ကိုယ္ကို ဖုံးဖိဖာေထးဖို႔ အဆုံးစြန္ လုပ္ေဆာင္ၾကသည္။ ဤသည္မွာ စာတန္၏သဘာဝ ျဖစ္သည္။ စာတန္႔သဘာဝ၏ အထင္ရွားဆုံးအဂၤါရပ္မွာ လွည့္ကြက္ႏွင့္ လွည့္ျဖားမႈျဖစ္သည္။ ဤလွည့္ကြက္ႏွင့္ လွည့္ျဖားမႈတို႔၏ ရည္မွန္းခ်က္သည္ အဘယ္နည္း။ လူမ်ားကို လွည့္စားဖို႔၊ ၎၏အျဖစ္အေနႏွင့္ စ႐ိုက္မွန္တို႔ကို မျမင္ေအာင္ သူတို႔အား တားဆီးၿပီး ထိုသို႔ျဖင့္ ၎၏အုပ္စိုးမႈ ၾကာရွည္ေစဖို႔ ပန္းတိုင္ကို ေအာင္ျမင္ရရွိဖို႔ ျဖစ္သည္။ သာမန္လူမ်ား၌ ထိုသို႔ေသာ အာဏာႏွင့္ ဂုဏ္အဆင့္အတန္း ရွိခ်င္မွရွိမည္ ျဖစ္ေသာ္လည္း ၎တို႔သည္လည္း အျခားသူမ်ားအား ၎တို႔ကို အေလးေပးေသာအျမင္ စြဲကိုင္ေစဖို႔အျပင္ လူမ်ားက သူတို႔၏စိတ္ႏွလုံးထဲ၌ ၎တို႔အား ျမင့္မားေသာ ထင္ျမင္ယူဆခ်က္ရွိဖို႔ႏွင့္ ၎တို႔အား ျမင့္မားေသာ ဂုဏ္အဆင့္အတန္းဆီသို႔ ျမႇင့္တင္ေပးဖို႔ကို ဆႏၵရွိၾကသည္။ ဤသည္မွာ ေဖာက္ျပန္ပ်က္စီးသည့္ စိတ္သေဘာထား ျဖစ္ေပသည္။ သမၼာတရားကို လူတို႔က နားမလည္လွ်င္ ဤအရာကို သတိျပဳမိႏိုင္စြမ္းမရွိေပ။” (ႏႈတ္ကပတ္ေတာ္၊ အတြဲ (၃)၊ ေနာက္ဆုံးေသာ ကာလ ခရစ္ေတာ္၏ ေဟာေျပာေဆြးေႏြးခ်က္မ်ား၊ ျပဳမူေနထိုင္ျခင္းတြင္ ရွိထားသင့္သည့္ စည္းမ်ဥ္းမ်ား) “မိမိ၏စိတ္ႏွလုံးကို မည္သည့္အခါမွ် မဖြင့္ဟသူမ်ား၊ အမႈအရာမ်ားကို ပုန္းလွ်ိဳးကြယ္ဝွက္ရန္ အၿမဲ ႀကိဳးစားေသာသူမ်ား၊ မိမိကိုယ္ကို ေလးစားဖြယ္ေကာင္းသည္ဟု ဟန္ေဆာင္ေသာသူမ်ား၊ လူတို႔အား သူတို႔ကို အထင္ႀကီးေစလိုေသာသူမ်ား၊ အျခားသူတို႔အား သူတို႔၏စ႐ိုက္ကို အျပည့္အဝ အကဲျဖတ္ခြင့္မေပးေသာသူမ်ား၊ လူတို႔အား သူတို႔ကို ေလးစားေစလိုေသာသူတို႔၊ ဤလူတို႔သည္ မိုက္ၾကသည္ မဟုတ္ေလာ။ ဤလူတို႔သည္ အမိုက္ဆုံးသူမ်ား ျဖစ္ၾက၏။ ယင္းမွာ လူတို႔ႏွင့္ပတ္သက္ေသာ အမွန္တရားက အေႏွးႏွင့္အျမန္ ေဖာ္ထုတ္ျခင္းခံရမည္ျဖစ္ေသာေၾကာင့္ပင္။ သူတို႔သည္ ဤဟန္အမူအရာမ်ိဳးႏွင့္ မည္သည့္လမ္းေၾကာင္းကို ေလွ်ာက္လွမ္းေနသနည္း။ ဤသည္မွာ ဖာရိရွဲတို႔၏ လမ္းေၾကာင္းပင္ ျဖစ္၏။ ေၾကာင္သူေတာ္မ်ားမွာ အႏၲရာယ္သင့္သေလာ၊ မသင့္သေလာ။ ဤသူတို႔မွာ ဘုရားသခင္ အ႐ြံမုန္းဆုံးေသာ လူတို႔ျဖစ္ၾကေသာေၾကာင့္ ထိုသူတို႔သည္ အႏၲရာယ္သင့္သည္ဟု သင္ထင္သေလာ၊ မထင္သေလာ။ ဖာရိရွဲျဖစ္ၾကသူမ်ား အားလုံးသည္ ပ်က္စီးျခင္းလမ္းကိုသာ ေလွ်ာက္ၾက၏။” (ႏႈတ္ကပတ္ေတာ္၊ အတြဲ (၃)၊ ေနာက္ဆုံးေသာ ကာလ ခရစ္ေတာ္၏ ေဟာေျပာေဆြးေႏြးခ်က္မ်ား၊ မိမိ၏ စိတ္ႏွလုံးကို ဘုရားသခင္အား ေပးအပ္ရာတြင္ မိမိသည္ သမၼာတရားကို ရရွိႏိုင္သည္) ဘုရားသခင္က လူေတြဟာ သူတို႔ရဲ႕ ဂုဏ္သတင္းနဲ႔ အဆင့္အတန္းကို ကာကြယ္ဖို႔အတြက္ သူမ်ားေတြဆီကေန သူတို႔ရဲ႕ အျပစ္အနာအဆာေတြနဲ႔ အားနည္းခ်က္ေတြကို ဖုံးကြယ္ရင္း၊ ကိုယ့္ကိုယ္ကိုယ္ မၾကာခဏ ဖုံးဖိၿပီး အေယာင္ေဆာင္တယ္လို႔ ေဖာ္ထုတ္တယ္။ ဒီလိုလူေတြက မာနေထာင္လႊားတယ္၊ အတုအေယာင္ျဖစ္တယ္၊ ေၾကာင္သူေတာ္ဆန္တယ္။ ဘုရားႏႈတ္ကပတ္ေတာ္နဲ႔အညီ ကြၽန္မရဲ႕ အျပဳအမူကို ကြၽန္မ ဆန္းစစ္ခဲ့တယ္၊ ၿပီးေတာ့ ကြၽန္မဟာ ဘုရားသခင္က ေဖာ္ထုတ္ခဲ့တဲ့ လူစားမ်ိဳးျဖစ္တယ္လို႔ ကြၽန္မ သေဘာေပါက္ခဲ့တယ္။ ကေလးဘဝကတည္းက ကြၽန္မဟာ “သစ္မွာ အေခါက္၊ လူမွာ ဂုဏ္သိကၡာ” ဆိုတဲ့ စိတ္ကူးရဲ႕ ထိန္းခ်ဳပ္မႈကို ခံခဲ့ရတယ္၊ ၿပီးေတာ့ ကြၽန္မရဲ႕ ဂုဏ္သိကၡာနဲ႔ တျခားသူေတြရဲ႕ စိတ္ႏွလုံးထဲက အဆင့္အတန္းကို ကြၽန္မ အလြန္အေရးထားခဲ့တယ္၊ လူေတြ ကြၽန္မအေပၚ ေကာင္းတဲ့ အျမင္နဲ႔ ပုံရိပ္ ရွိေစဖို႔ အၿမဲတမ္း လိုလားခဲ့တယ္။ ကြၽန္မ စကားအေျပာအဆို ကိုး႐ိုးကားယားျဖစ္ၿပီး ငယ္ငယ္က လူႀကီးေတြရဲ႕ ေဝဖန္တာကို မၾကာခဏ ခံခဲ့ရလို႔၊ ဒါက ကြၽန္မရဲ႕ အားနည္းခ်က္ျဖစ္တယ္လို႔ ကြၽန္မ ယုံၾကည္ခဲ့တယ္၊ ဒါေၾကာင့္ ကြၽန္မ စကားေျပာရမဲ့ အေျခအေနတစ္ခု ႀကဳံေတြ႕ရတိုင္း၊ အဲဒါကို ေရွာင္ဖို႔ ကြၽန္မ ဆုံးျဖတ္ခဲ့တယ္။ ဘုရားသခင္ကို ရွာေတြ႕ၿပီးေနာက္မွာ တစ္ခါက စုေဝးပြဲေတြမွာ မိတ္သဟာယဖြဲ႕ေနတုန္း ကြၽန္မ ေတာင္ေရာက္ေျမာက္ေရာက္ေျပာတဲ့အျပင္ အေၾကာင္းအရာနဲ႔ လြဲေခ်ာ္သြားတာေၾကာင့္ ညီအစ္ကိုေမာင္ႏွမေတြက ၾကားျဖတ္ေျပာတာကို ခံခဲ့ရတယ္၊ ၿပီးေတာ့ ကြၽန္မ အရွက္ရမိတယ္။ အဲဒီေနာက္မွာ၊ ကြၽန္မ စုေဝးပြဲေတြအတြင္းမွာ ေနာက္တစ္ခါ မိတ္သဟာယ မဖြဲ႕ခ်င္ေတာ့ဘဲ တျခားသူေတြေရွ႕မွာ စကားေျပာဖို႔ ေၾကာက္ခဲ့တယ္။ ကြၽန္မရဲ႕ အျပဳအမူက ကိုယ့္ကိုယ္ကိုယ္ ဖုံးကြယ္ၿပီး အေယာင္ေဆာင္တဲ့ နည္းလမ္းတစ္ခု ျဖစ္ခဲ့တယ္၊ လူေတြ အထင္ေသးတာ ခံရမဲ့အစား ကြၽန္မက ႐ိုး႐ိုးကုပ္ကုပ္ေနၿပီး မႂကြားဝါတတ္ဘူးလို႔ လူေတြထင္ေအာင္လို႔ ကိုယ့္ျပစ္ခ်က္ေတြနဲ႔ အားနည္းခ်က္ေတြကို လူေတြမျမင္ေအာင္ တားဆီးခဲ့တယ္၊ လူေတြ ကြၽန္မအေပၚ အေကာင္းျမင္ေအာင္၊ ေကာင္းတဲ့ သေဘာထားရွိေအာင္ လုပ္ခဲ့တယ္။ ညီအစ္ကိုေမာင္ႏွမေတြ အတူတကြ စုေဝးတဲ့အခါ၊ ရည္႐ြယ္ခ်က္က ဘုရားသခင္ရဲ႕ ႏႈတ္ကပတ္ေတာ္ေတြနဲ႔ ပတ္သက္တဲ့ သူတို႔ရဲ႕ အေတြ႕အႀကဳံဆိုင္ရာ နားလည္သေဘာေပါက္မႈေတြကို မိတ္သဟာယဖြဲ႕ဖို႔နဲ႔ တစ္ေယာက္ကိုတစ္ေယာက္ ကူညီၿပီး ေထာက္ပံ့ဖို႔ ျဖစ္တယ္၊ ဒါေပမဲ့ ကြၽန္မရဲ႕ အားနည္းခ်က္ေတြကို ဖုံးကြယ္ခ်င္ခဲ့လို႔၊ ကြၽန္မရဲ႕ အေတြ႕အႀကဳံဆိုင္ရာ နားလည္သေဘာေပါက္မႈေတြကို မိတ္သဟာယဖြဲ႕ျခင္းကေန ေရွာင္ခဲ့တယ္။ အသင္းေတာ္က ကြၽန္မကို အဖြဲ႕ေခါင္းေဆာင္တစ္ေယာက္အျဖစ္ အေစခံဖို႔ ျပဳစုပ်ိဳးေထာင္ေပးၿပီး ေလ့က်င့္ဖို႔ အခြင့္အေရးတစ္ခု ေပးခဲ့တယ္၊ ဒါေတာင္မွ ကြၽန္မ တာဝန္ေတြကေန ဆက္တိုက္ထြက္ေျပးၿပီး ျငင္းပယ္ေနခဲ့တယ္။ အဖြဲ႕ေခါင္းေဆာင္တစ္ေယာက္အေနနဲ႔ေတာင္၊ ကြၽန္မမွာ တာဝန္ေတြကို ထမ္းေဆာင္ဖို႔ စိတ္ပိုင္းျဖတ္ခ်က္ မရွိခဲ့ဘူး၊ အပ်က္သေဘာေဆာင္ၿပီး တက္ႂကြမႈမရွိခဲ့ဘူး၊ ၿပီးေတာ့ ႏုတ္ထြက္ခ်င္ခဲ့တယ္။ ကြၽန္မရဲ႕ ဂုဏ္သိကၡာနဲ႔ အဆင့္အတန္းကို ကာကြယ္ဖို႔၊ ကြၽန္မ တာဝန္ေတြကို ေခါင္းေရွာင္ေနခဲ့တယ္၊ ေက်ာ္ၾကားမႈနဲ႔ အဆင့္အတန္းအတြက္ ကြၽန္မရဲ႕ လိုအင္ဆႏၵကို ဖုံးကြယ္ဖို႔ ကြၽန္မရဲ႕ ညံ့ဖ်င္းတဲ့ အစြမ္းအစကို ဆင္ေျခတစ္ခုအျဖစ္ အသုံးျပဳခဲ့တယ္။ ဒီနည္းနဲ႔ဆိုရင္၊ ညီအစ္ကိုေမာင္ႏွမေတြက ကြၽန္မ တာဝန္ေတြ ထမ္းေဆာင္ဖို႔ ျငင္းပယ္တာကို ေမးခြန္းထုတ္မွာ မဟုတ္႐ုံသာမက ကြၽန္မကို ဆင္ျခင္တုံတရားရွိတယ္၊ ကိုယ့္ကိုယ္ကိုယ္ သိတယ္၊ ၿပီးေတာ့ အဆင့္အတန္းအတြက္ မၿပိဳင္ဆိုင္ဘူးလို႔လည္း သိျမင္ၾကလိမ့္မယ္၊ ၿပီးေတာ့ သူတို႔ ကြၽန္မအေပၚ အေကာင္းျမင္လာၾကလိမ့္မယ္။ ကြၽန္မရဲ႕ ဂုဏ္သိကၡာနဲ႔ အဆင့္အတန္းကို ကာကြယ္ဖို႔ မသမာတဲ့ နည္းလမ္းေတြကို ကြၽန္မ အသုံးျပဳေနခဲ့ၿပီး ဒီလိုလုပ္ေတာ့ ကြၽန္မရဲ႕ ညီအစ္ကိုေမာင္ႏွမေတြကို ကြၽန္မ လွည့္ျဖားေနေနး အထင္အျမင္မွားေစခဲ့တယ္။ ကြၽန္မဟာ တကယ္ကို လွည့္ျဖားတတ္တာပဲ။

ရွာေဖြၿပီး အရာရာကို စဥ္းစားဆင္ျခင္ျခင္းလိုက္ေတာ့ ကြၽန္မစိတ္ထဲမွာ ေနာက္ထပ္ ရႈေထာင့္အျမင္တစ္ခု ရွိေနတယ္ဆိုတာ ကြၽန္မ သေဘာေပါက္ခဲ့တယ္။ စကားေျပာစြမ္းရည္ ေကာင္းတဲ့သူေတြသာ ေခါင္းေဆာင္ေတြနဲ႔ အမႈေဆာင္ေတြ ျဖစ္ဖို႔ အရည္အခ်င္းျပည့္မီတယ္လို႔ ကြၽန္မ ယုံၾကည္ခဲ့တယ္၊ ၿပီးေတာ့ တစ္ေယာက္ေယာက္ စကားေျပာစြမ္းရည္ မေကာင္းခဲ့ရင္၊ သူတို႔ ဒီအခန္းက႑အတြက္ အရည္အခ်င္းမရွိဘူးလို႔ ယုံၾကည္ခဲ့တယ္။ ဒါေပမဲ့ ဒီရႈေထာင့္အျမင္က တကယ္ပဲ မွန္ရဲ႕လား။ ကြၽန္မ ဘုရားသခင္ရဲ႕ ႏႈတ္ကပတ္ေတာ္ တစ္ပိုဒ္ကို ဖတ္ခဲ့တယ္။ “အခုေလးတင္ ကြၽန္ုပ္ေျပာခဲ့ေသာ အရည္အခ်င္းရွိသူ အမ်ိဳးမ်ိဳးတို႔တြင္ ပထမအမ်ိဳးအစားမွာ လုပ္ငန္းအမ်ိဳးမ်ိဳး၏ တာဝန္ခံမ်ား ျဖစ္ႏိုင္ေသာသူမ်ား ျဖစ္သည္။ ၎တို႔အတြက္ ပထမဆုံး ေတာင္းဆိုခ်က္မွာ သမၼာတရားကို သေဘာေပါက္နားလည္ႏိုင္သည့္ စြမ္းရည္ႏွင့္ အစြမ္းအစ ရွိရန္ျဖစ္သည္။ ဤသည္မွာ အနိမ့္ဆုံး ေတာင္းဆိုခ်က္ ျဖစ္သည္။ ဒုတိယေတာင္းဆိုခ်က္မွာ ၎တို႔တြင္ ဝန္တာ ရွိျခင္းျဖစ္သည္။ ဤအရာသည္ မရွိမျဖစ္လိုအပ္သည္။ အခ်ိဳ႕လူမ်ားသည္ သာမန္လူမ်ားထက္ သမၼာတရားကို ပို၍ လ်င္ျမန္စြာ သေဘာေပါက္နားလည္ၾကသည္၊ ဝိညာဥ္ေရးရာ နားလည္သေဘာေပါက္မႈ ရွိၾကသည္၊ အစြမ္းအစ ေကာင္းၾကသည္၊ အလုပ္လုပ္ႏိုင္စြမ္း ရွိၾကသည္၊ ၿပီးလွ်င္ အခ်ိန္ကာလတစ္ခု ေလ့က်င့္ၿပီးေနာက္တြင္ မိမိတို႔၏ ေျခေထာက္ေပၚတြင္ လုံးဝဥႆုံ ရပ္တည္ႏိုင္ၾကသည္။ သို႔ေသာ္ ဤလူမ်ားတြင္ ျပင္းထန္ေသာ ျပႆနာတစ္ခု ရွိသည္။ ၎တို႔တြင္ ဝန္တာထားစိတ္ မရွိျခင္း ျဖစ္သည္။...ထို႔ျပင္ အလုပ္တစ္ခုအတြက္ အစြမ္းအစသည္ လုံေလာက္သည္ထက္ ပိုေသာလူမ်ားလည္း ရွိေသးသည္၊ သို႔ေသာ္ ကံမေကာင္းစြာျဖင့္ ၎တို႔တြင္ ဝန္တာထားစိတ္ မရွိၾကေပ၊ ၎တို႔သည္ တာဝန္ယူရန္ မႏွစ္သက္ၾက၊ ျပႆနာကို မႏွစ္သက္ၾက၊ စိုးရိမ္ပူပန္ရသည္ကို မႏွစ္သက္ၾကေပ။ ၎တို႔သည္ လုပ္ေဆာင္ရန္ လိုအပ္ေသာ အလုပ္ကို မျမင္ၾကေပ၊ ၿပီးလွ်င္ ယင္းကို ျမင္ႏိုင္လွ်င္ပင္ တာဝန္ယူေဆာင္႐ြက္လိုစိတ္ မရွိၾကေပ။ ဤအမ်ိဳးအစား လူမ်ားသည္ ရာထူးတိုးျမႇင့္ျခင္းႏွင့္ ပ်ိဳးေထာင္ျခင္းခံရန္ သင့္ေတာ္သူမ်ားေလာ။ လုံးဝမဟုတ္ပါ၊ ရာထူးတိုးျမႇင့္ျခင္းႏွင့္ ပ်ိဳးေထာင္ျခင္းခံရန္ လူတို႔တြင္ ဝန္တာထားစိတ္ကို သယ္ေဆာင္ရမည္ျဖစ္သည္။ ဝန္တာထားစိတ္ ရွိျခင္းကို တာဝန္ယူစိတ္ရွိျခင္းဟုလည္း ေဖာ္ျပႏိုင္သည္။ တာဝန္ယူစိတ္ရွိျခင္းသည္ လူ႔သဘာဝႏွင့္ ပို၍သက္ဆိုင္သည္၊ ဝန္တာထားစိတ္ရွိျခင္းသည္ လူမ်ားကို အကဲျဖတ္ရန္ ဘုရားအိမ္ေတာ္ အသုံးျပဳေသာ စံႏႈန္းမ်ားထဲမွ တစ္ခုႏွင့္ သက္ဆိုင္သည္။ ဝန္တာထားစိတ္ ရွိသည့္အျပင္ ေနာက္ထပ္အရာႏွစ္ခုျဖစ္သည့္ သမၼာတရားကို သေဘာေပါက္နားလည္ႏိုင္သည့္ စြမ္းရည္ႏွင့္ အစြမ္းအစ၊ ႏွင့္ အလုပ္လုပ္ႏိုင္စြမ္းတို႔ကို ပိုင္ဆိုင္ေသာသူမ်ားသည္ ရာထူးတိုးျမႇင့္ျခင္းႏွင့္ ပ်ိဳးေထာင္ျခင္း ခံရႏိုင္ေသာ လူအမ်ိဳးအစားျဖစ္ၿပီး ဤလူအမ်ိဳးအစားသည္ လုပ္ငန္းအမ်ိဳးမ်ိဳး၏ ႀကီးၾကပ္ေရးမႉးမ်ား ျဖစ္ႏိုင္သည္။ ဤသည္တို႔မွာ လူမ်ားကို အမ်ိဳးမ်ိဳးေသာ ႀကီးၾကပ္ေရးမႉးမ်ား ျဖစ္လာေစရန္ ရာထူးတိုးျမႇင့္ျခင္းႏွင့္ ပ်ိဳးေထာင္ျခင္းအတြက္ လိုအပ္ေသာ စံႏႈန္းမ်ားျဖစ္ၿပီး ဤစံႏႈန္းမ်ားႏွင့္ ကိုက္ညီေသာ လူမ်ားသည္ ရာထူးတိုးျမႇင့္ျခင္းႏွင့္ ပ်ိဳးေထာင္ျခင္းခံရရန္ သင့္ေတာ္သူမ်ား ျဖစ္ၾကသည္။” (ႏႈတ္ကပတ္ေတာ္၊ အတြဲ (၅)၊ ေခါင္းေဆာင္မ်ားႏွင့္ အမႈေဆာင္မ်ား၏ တာဝန္မ်ား၊ ေခါင္းေဆာင္မ်ားႏွင့္ အမႈေဆာင္မ်ား၏ တာဝန္မ်ား (၅)) ဘုရားႏႈတ္ကပတ္ေတာ္ထဲကေန၊ ေခါင္းေဆာင္တစ္ေယာက္နဲ႔ အမႈေဆာင္တစ္ေယာက္ ျဖစ္ဖို႔က လူတစ္ေယာက္ရဲ႕ လူ႔သဘာဝနဲ႔ သမၼာတရားကို သေဘာေပါက္နားလည္ႏိုင္စြမ္းအေပၚ အဓိက မူတည္တယ္ဆိုတာ ကြၽန္မ ျမင္တယ္။ ဒါ့အျပင္၊ အဲဒါက သူတို႔မွာ အလုပ္အတြက္ ဝန္တာထားတဲ့စိတ္နဲ႔ တာဝန္သိစိတ္ ရွိမရွိအေပၚမွာလည္း မူတည္တယ္။ ဆက္သြယ္ေျပာဆိုႏိုင္စြမ္း ေကာင္းတဲ့သူေတြက ျပႆနာေတြကို ေျဖရွင္းဖို႔ သမၼာတရားကို မိတ္သဟာယဖြဲ႕တဲ့အခါ၊ သူတို႔ရဲ႕ အေတြးေတြကို ရွင္းရွင္းလင္းလင္းနဲ႔ ယုတၱိရွိရွိ ေဖာ္ျပႏိုင္တယ္၊ ၿပီးေတာ့ အဓိကအခ်က္ေတြကို သူတို႔ ဆုပ္ကိုင္ႏိုင္တယ္၊ တျခားသူေတြကို ခ်က္ခ်င္း နားလည္ေစႏိုင္တယ္။ ဒါက သူတို႔ရဲ႕ တာဝန္ေတြကို ေကာင္းေကာင္း ျဖည့္ဆည္းရာမွာ အက်ိဳးရွိတယ္၊ ဒါေပမဲ့၊ ႀကီးၾကပ္ေရးမႉးတစ္ေယာက္မွာ စကားေျပာစြမ္းရည္ ေကာင္းမြန္မႈ၊ အစြမ္းအစ၊ ၿပီးေတာ့ အားေကာင္းတဲ့ အလုပ္လုပ္ႏိုင္စြမ္းေတြ ရွိေပမဲ့ ဒါေပမဲ့ သူတို႔မွာ ညံ့ဖ်င္းတဲ့ လူ႔သဘာဝ ရွိတယ္၊ သက္သာမႈကို ေတာင့္တတယ္၊ ၿပီးေတာ့ အလုပ္လုပ္ရတာကို မႀကိဳက္ဘူး၊ ၿပီးေတာ့ သူတို႔မွာ သူတို႔ရဲ႕ တာဝန္ေတြအတြက္ ဝန္တာထားတဲ့စိတ္ မရွိဘူး၊ ၿပီးေတာ့ တာဝန္မဲ့တယ္ဆိုရင္၊ အဲဒီလိုလူတစ္ေယာက္က ေခါင္းေဆာင္တစ္ေယာက္နဲ႔ အမႈေဆာင္တစ္ေယာက္ ျဖစ္ဖို႔လည္း မသင့္ေတာ္ဘူး။ ေခါင္းေဆာင္ေတြနဲ႔ အမႈေဆာင္ေတြ အမ်ားႀကီးမွာ စကားေျပာစြမ္းရည္ ေကာင္းမြန္မႈနဲ႔ အစြမ္းအစ ရွိခဲ့တယ္၊ ဒါေပမဲ့ သူတို႔ရဲ႕ တာဝန္ေတြအတြက္ ဝန္တာထားတဲ့စိတ္ မရွိတာနဲ႔ တကယ့္အလုပ္ကို မလုပ္တာေၾကာင့္၊ ၿပီးေတာ့ သူတို႔ရဲ႕ ရာထူးေတြရဲ႕ အက်ိဳးေက်းဇူးေတြကို ေမြ႕ေလ်ာ္ခံစားတာေၾကာင့္၊ သူတို႔ ျဖဳတ္ခ်ခံခဲ့ရတယ္၊ ဆန႔္က်င္ဘက္အေနနဲ႔၊ စကားေျပာစြမ္းရည္နဲ႔ အစြမ္းအစ အနည္းငယ္ ပိုညံ့ဖ်င္းတဲ့ ေခါင္းေဆာင္ေတြနဲ႔ အမႈေဆာင္ေတြ ရွိခဲ့တယ္၊ ဒါေပမဲ့ သူတို႔မွာ သူတို႔ရဲ႕ တာဝန္ေတြအတြက္ ဝန္တာထားတဲ့စိတ္နဲ႔ တာဝန္သိစိတ္ ရွိတယ္၊ သူတို႔ လုံ႔လဝီရိယရွိရွိ အလုပ္လုပ္ၾကတယ္၊ ၿပီးေတာ့ သူတို႔ရဲ႕ တာဝန္ေတြမွာ သူတို႔ရဲ႕ ညီအစ္ကိုေမာင္ႏွမေတြအတြက္ တကယ့္ျပႆနာေတြကို ေျဖရွင္းႏိုင္ၾကတယ္။ ဒီလို ေခါင္းေဆာင္ေတြနဲ႔ အမႈေဆာင္ေတြက တကယ့္အလုပ္ကိုလည္း လုပ္ေဆာင္ႏိုင္တယ္၊ ၿပီးေတာ့ အသင္းေတာ္က သူတို႔ကို ေလ့က်င့္ဖို႔ အခြင့္အေရးေတြ ေပးတယ္။ အတိတ္တုန္းက၊ ကြၽန္မရဲ႕ ညံ့ဖ်င္းတဲ့ စကားေျပာစြမ္းရည္နဲ႔ ဆက္သြယ္ေျပာဆိုႏိုင္စြမ္းေတြေၾကာင့္ပဲ အဖြဲ႕ေခါင္းေဆာင္တစ္ေယာက္ ဒါမွမဟုတ္ ႀကီးၾကပ္ေရးမႉးတစ္ေယာက္ ျဖစ္ဖို႔ မသင့္ေတာ္ဘူးလို႔ ကိုယ့္ကိုယ္ကိုယ္ ေဘာင္ခတ္ခဲ့တယ္။ ဒါက သမၼာတရားကို ရွာေဖြဖို႔ ကြၽန္မရဲ႕ ပ်က္ကြက္မႈေၾကာင့္ ျဖစ္ခဲ့တယ္၊ ၿပီးေတာ့ ကြၽန္မ ဒီမွားယြင္းၿပီး အဓိပၸာယ္မဲ့တဲ့ အျမင္ေတြနဲ႔ ကိုယ့္ကိုယ္ကိုယ္ ဆက္ၿပီး ေဘာင္ခတ္လို႔ မရေတာ့ဘူး။

ေရွ႕ဆက္လို႔ ကိုယ့္တာဝန္ေတြကို အစြမ္းကုန္ အျပည့္အဝ ဘယ္လို ထမ္းေဆာင္ႏိုင္မလဲဆိုတာကို ကြၽန္မ အာ႐ုံစိုက္ခဲ့တယ္၊ ကြၽန္မအေနနဲ႔ အေကာင္းဆုံးလုပ္ႏိုင္ေအာင္ ႀကိဳးစားအားထုတ္ခဲ့တယ္။ ၿပီးေတာ့ ကြၽန္မ ဘုရားသခင္ရဲ႕ ႏႈတ္ကပတ္ေတာ္ေတြကိုလည္း သတိရွိရွိ ျပန္သုံးသပ္ခဲ့တယ္၊ ကြၽန္မ ႀကဳံေတြ႕ခဲ့ရတဲ့ အေျခအေနေတြမွာ သမၼာတရားကို ရွာေဖြၿပီး လက္ေတြ႕လုပ္ေဆာင္ဖို႔ အာ႐ုံစိုက္ခဲ့တယ္။ ကြၽန္မမွာ ဘုရားသခင္ရဲ႕ ႏႈတ္ကပတ္ေတာ္ေတြအေပၚ တကယ့္ နားလည္သေဘာေပါက္မႈတခ်ိဳ႕ ရွိခဲ့တဲ့အခါ၊ ကြၽန္မ သက္ေသခံခ်က္ ေဆာင္းပါးေတြ ေရးဖို႔ ေလ့က်င့္ခဲ့တယ္။ တျဖည္းျဖည္းနဲ႔၊ ကြၽန္မ ယုတၱိရွိရွိနဲ႔ အဆီအေငၚ တည့္ေအာင္ ဘယ္လို စကားေျပာရမလဲဆိုတာကို သင္ယူခဲ့တယ္၊ ၿပီးေတာ့ တျခားသူေတြ နားလည္ႏိုင္ေအာင္ ကြၽန္မရဲ႕ အေတြးေတြကို ရွင္းရွင္းလင္းလင္း ဘယ္လို ထုတ္ေျပာရမလဲဆိုတာကို သင္ယူခဲ့တယ္၊ ၿပီးေတာ့ ဆက္သြယ္ေျပာဆိုျခင္းမွာ ပါဝင္တဲ့ ကြၽမ္းက်င္မႈေတြကို ကြၽန္မ သိနားလည္စျပဳလာတယ္။ စုေဝးပြဲေတြမွာ အလုပ္ကို အေကာင္အထည္ေဖာ္ဖို႔ အခ်ိန္က်ေတာ့ ကြၽန္မရဲ႕ တြဲဖက္က ကြၽန္မကို ဦးေဆာင္ဖို႔ ေတာင္းဆိုတဲ့အခါ အရင္ကေလာက္ ကြၽန္မ မေၾကာက္ေတာ့ဘူး၊ ၿပီးေတာ့ ကြၽန္မ လူတိုင္းနဲ႔အတူ ျပႆနာေတြနဲ႔ လမ္းလြဲတာေတြကိုလည္း အက်ဥ္းခ်ဳပ္ႏိုင္ခဲ့တယ္၊ ဒီလိုနဲ႔ ကြၽန္မရဲ႕ တာဝန္ေတြရဲ႕ ထိေရာက္မႈကို တိုးတက္ေစခဲ့တယ္။ ဒီနည္းနဲ႔ လက္ေတြ႕က်င့္သုံးျခင္းေတာ့ ကြၽန္မ စိတ္ေအးခ်မ္းၿပီး ေအးေဆးသက္သာျဖစ္ရတယ္၊ တျဖည္းျဖည္းနဲ႔၊ ကြၽန္မရဲ႕ သိမ္ငယ္စိတ္ေတြရဲ႕ အရိပ္ကေန ကြၽန္မ ထြက္လာခဲ့တယ္၊ ၿပီးေတာ့ ကြၽန္မ အရင္ကထက္ အမ်ားႀကီး ပိုၿပီး ေတာက္ပလာခဲ့တယ္။ ကြၽန္မ ေမွာင္ေနတဲ့ ေခ်ာင္တစ္ေခ်ာင္မွာ ပုန္းေနၿပီး ဘာမွ မေျပာရဲတဲ့သူတစ္ေယာက္ မဟုတ္ေတာ့ဘူး။ ကြၽန္မရဲ႕ သိမ္ငယ္စိတ္ အရိပ္ကေန တျဖည္းျဖည္း ထြက္လာၿပီး ဖန္ဆင္းခံတစ္ဦးအေနနဲ႔ ကိုယ့္တာဝန္ေတြကို ထမ္းေဆာင္ႏိုင္စြမ္းရွိလာေစဖို႔ ခြင့္ျပဳေပးတဲ့ ဘုရားႏႈတ္ကပတ္ေတာ္ေတြရဲ႕ ဉာဏ္အလင္းေပးျခင္းနဲ႔ လမ္းျပျခင္းအတြက္ ကြၽန္မ ေက်းဇူးတင္ပါတယ္။